donderdag 2 juli 2009

Suuomi via de Kaap

Ik liet jullie achter op regenachtige Lofoten, die zelfs in het grijze miezerweer nog mooi waren.
De volgende ochtend op mn gemak opgestaan. Altijd al geweten dat ik geen ochtendmens ben, nu komt m'n natuurlijke ritme nog beter tot haar recht: tot een uur of acht, negen slapen, langzaam wakker worden bij een goed uitgebreid ontbijt, en dan om een uur of elf, twaalf op pad.
Het Goede Leven. Kan ook aan het 24uurs-licht liggen, ik heb om elf uur 's avonds nog het gevoel of het eind middag is.
Anyway, dat Goede Leven werd die dag nog eens benadrukt, want ik wilde met het veer van Andenes naar Senja, en die gaat maar twee keer per dag. Om 0900 en om 1700 uur.
Wel, het werd een rustige rit. Sterker nog, superchilaxed, want de westkustweg die ik ergens aanbevolen had gekregen was een soort b-weg recht aan de zee. Wat een ongelooflijke stilte. Het landschap ruiger dan de Lofoten. Meer solitude, het gevoel van alleen mogen zijn op een prettige manier. Het was geweldig. Het is nog altijd de tocht, en niet de herberg waar het om gaat.

Het oversteek met het veer bewees dat nog eens extra: ten hoogste 20 man aan boord, een langzame, loom makende deining, en een strakblauwe lucht en zee omgeven door besneeuwde toppen aan de kust. Onthaasten avant la lettre, de oversteek duurde twee heerlijke uren.

Die deining was substantieel, en genoeg om me zorgen te maken over de stabiliteit van GaneSh beneden om het autodek. Ware het niet dat hij weer goed vast stond: ik had goed opgelet bij de vorige dekknechtvriend, en ik stond heel tevreden over mezelf en mn zelfwerkzaamheid met een krrrkrrkrr de eerste spanband aan te halen. Blijkbaar met een toeristische snelheid want toen ik weer opkeek hadden twee nieuwe dekknechtvrienden vliegensvlug twee banden aan de andere kant gespannen en vastgezet. Tot zover de zelfredzaamheid. Ik heb mn chocoladekoekjes maar met de mannen gedeeld.

Het eiland Senja was ook een motorijdersgeschenk, heerlijke wegen, langs kust en landerijen. Kruisen in de 'avond'zon, en ik kwam die avond veel te laat op mn slaapplek aan. De receptionist uit z'n bed gebeld, er stond op de deur dat dat moest. Zijn wraak kwam de volgende dag, toen het naar ik dacht hardgekookte ei, gesnaaid van t ontbijt voor evo, in mn broekzak stukging. Het struif zat tot in mn laarzen. Oh well.

Na zoveel motorgweld was het weer tijd voor wat voedsel voor de geest: op naar Alta, een plek in Noord Noorwegen waar vijf- tot zesduizend jaar oude rotsuitbeitelingen zijn gevonden. Wijs geworden door de dag ervoor eerst een kekke hut gescoord. Nog een voordeel van solo-reizen: je mag altijd boven in het stapelbed.

Toen naar het museum bij de rotsplekken. Hmm, weer een boel campers en twee grote bussen. Dat beloofde niet veel goeds. Tot ik besloot eerst de extra tentoonstellingen in de kelder van het gebouw te gaan bekijken.
Ik weet nu hoe noorderlicht onstaat. Kewl. En dat het Aurora Borealis heet (krijg de wel de hele tijd Lyme disease associaties). En dat de laatste winter van WO II ook in noord noorwegen bar en boos was. En dat de Sami al heel lang in Finmark zitten.

Tegen de tijd dat ik uitgepionierd was, leek het me een mooi moment om de rotsen te gaan bekijken. Nooit volgens t boekje, dus achteraan beginnen, 'post 7-14' volgens de wegwijzer. Die lagen ook t meeste naar de zee toe, leek het. Ze lagen defacto zo ver weg dat de bussen geriatrie het te ver en/of te steil hadden gevonden, en ik de hele plek voor mezelf had. Geniaal, Mjosiana Jones! Puur genieten. Helaas gingen ze op een bepaald moment dicht, anders had ik er nu nog gezeten.

De volgende dag tijd voor een btdt-actie, een jemoetereenkeergeweestzijn: de Noordkaap. Had van te voren al gelezen dat het een tourist-trap is. En was dus op mn favoriete tijdstip vertrokken.
Totdat ik steeds noorderlijker kwam, de wolken steeds donkerder en lager werden, en de wind steeds rukkiger. Het is een gewoon tweebaansje dat daar door die bergen heen sligert, met niet veel ruimte tot een berm een stukje lager. Tijd voor de knieen wat strakker tegen de tank en de handen stevig doch ontspannen aan het stuur. Vooral de tourbussen en vrachtwagens (watdoendiedaarnou?) zorgen voor van die winddreunen als ze je tegemoetkomend voorbijgaan. Wel mooi dat, om de kaap te bereiken, de tocht een heel klein beetje bar is. Geeft tenminste nog enigzins het gevoel van behouden huys ende voldoeningh. Niet zoveel voldoening als al die fietsers zullen hebben die ik onderweg tegenkwam, mensenlief wat werd er getrapt en gezwoegd. Boudewijn de Groot kon zn hart ophalen. De Noordkaap spreekt klaarblijklijk bij veel soorten mensen tot verbeelding als bestemming van een tocht.

Op het moment dat ik bij het toegangspoortje in de rij stond met mn motor was het zicht maximaal 20 meter. Ik vroeg me toch een seconde af of ik daarvoor nou wel 210 kronen voor moest neertellen, maar ja, vijftig meter onder de top keer je ook niet om op everest.

Er waren naast fietsers ook veel motorfietsers op het noordkaapidee gekomen en eindelijk wonnen we het in aantal van de campers. Het weer klaarde gepast even op om een foto te laten schieten, heb een kaartje gepost (hi mam!), en ben weer zuidwaarts gegaan. Op naar St. Petersburg.

De stop die nacht was nog een speciale plek. De Husky lodge van n Noor die al veel sleehondenraces heeft gewonnen. Naast de meer dan 30 sledehonden verzorgt hij ook gasten die op twee poten lopen. Je kan overnachten in diverse hutten die hij zelf gemaakt heeft: origineel houtwerk met mulitfunctioneel ontwerp. Overal natuur en dierevellen, ik verwachtte elk moment Fred&Wilma te zien binnenkomen. Lijkt me geweldig, zo'n sledehondentocht. Jammer dat er nu geen sneeuw lag.
Maar wel handig voor mn doorreis naar Finland vandaag. Eerst gedag gezegd tegen de doggies, geen eieren in mn broekzak gestopt (toch?), en via Inari met een museum stop (weet nu alles van Lappen, rendieren, en winter in Lapland (ze zullen hier wel prozac bij t gros verkopen, zoooo donker)) nu in Sodankyla beland. Finland, het land van de duizend meren, de duizend lettergrepen, de duizend vriendelijke mensen. En van gratis sauna in je eenpersoonskamert. Life is Good, ik ga zweten..

kha, Mjos

2 reacties:

Op 5 juli 2009 22:36 , Blogger ellis zei...

Hoop dat Ganesh weer aan de beterende hand is! Brilliant om je als wegenwacht Terminator te noemen! Aan 't uploaden van je foto's te zien zit jij er weer hoog en droog bij!
Hier 1 Valk tot U-boot omgedoopt dit weekendje Diakzeilen ( mocht nog mee....) in Snits... wel weer als vliegende Hollander doe herrijzen :-D.

 
Op 6 juli 2009 0:46 , Blogger ingrid zei...

Ook in de winter is het op de lofoten erg mooi, zelfs voor een ochtendmens zoals ik voor wie geldt 7.30 uur OOOjEEEEE wat heb ik lang geslapen zeg, en wat is nog verrekte lang donker hier! By de weg op Stockholm airport hebben ze voor het winterseizoen daglicht zonnekanonnen, ken je lekker bijkommme.

 

Een reactie plaatsen

<< Startpagina