tot kras..

Zit ik hier in mn Yurt in Ulan Bataar, moet ik jullie nog vertellen over heel rusland. Awel, onweer en bakken uit de lucht hier, dus een mooie gelegenheid voor n lang lang blog..

Waar waren we. Ergens na suzdal meen ik, een boel uienkerkjes en op naar de oost. Naar Kazan, ja die plaats heet echt zo. Hoe vaak ik niet die dag in mezelf heb geroepen 'hierissiedandemandiealleskan.. '. Enfin, relaxed weer, een relaxte weg.. kortom, een heerijk ontspannen rijdag was het. Maar ja, gelukkig rijden en tevreden (is voor de spanning een gevaar, vrij naar h van veen). Het nadeel van de weg was dat hij tweebaans was. Geen probleem, natuurlijk ware het niet dat er ook veel vrachtverkeer naar de oost wilde. En dat het landschap wat heuvelachtiger werd. En er een doorgetrokken streep in t midden van de weg stond geschilderd.
Nou is de essentie van regels en wetten natuurlijk dat die ook maar ooit door iemand zijn verzonnen (muv de zwaartekracht). Dus zo'n streep.. ach. Ik tuf die vrachtwagens die met dertig naar boven reutelen vrolijk voorbij en denk 'dat had ik eerder moeten doen'. En doe het bij de volgende heuvel nog een keer. En nog een keer.
Totdat ik bij de vierde heuvel in de verte een zilvergrijs autootje aan de rechterkant van de weg ontwaar. Met n blauwe streep. En een man in een blauw uniform ernaast. Ik probeer nog even te doen alsof mn neus bloedt maar er valt geen ontkomen aan, ik word duidelijk naar de kant gedirigeerd. Ik laat ganesh uitlopen tot een meter of vijf achter de lada, en blijf rustig afwachten. Ik klap mn helm omhoog en knik eens vriendelijk tegen de eerste agent (andrej 1) die tegen me in het russisch begint. Ik lach vriendelijk en zeg in het engels ' sorry, i dont speak russian'. Dat had ie vast al in de gaten maar hij nodigt me met een gebaar uit in de auto plaats te nemen. Daar heb ik niet zo veel trek in, dus ik blijf nog even rustig glimlachend op ganesh zitten. Hij komt met een (naar ik vermoed) bon aanzwaaien, ik knik weer ns vriendelijk en doe nog even niets. Hij gebaart weer om in de auto te gaan zitten, waar z'n collega (andrej 2, met snor) zit. Ja maar, gebaar ik, dan valt mn motor om.
Zo'n stoere motor wil hij graag vast houden dus hij gebaart dat hij ganesh dan wel even voor me rechthoudt. Daar staat Andrej 1 met ganesh aan de hand vijf meter achter zn eigen lada in de brandende zon. En die goeie jongen baadde al in t zweet toen hij me aanhield.
Enfin, ik loop naar de auto en geef andrej2 mn motorpapieren. Hij nodigt me uit om in de passagiersstoel te komen zitten, en nadat ik eerst de achterbank gescand heb op cameramensen van de russki versie van weggemisbruikers, wring ik me in t voorstoeltje. Andrej2 is net zo'n vriendelijk exemplaar als zijn collega en de hele taaldans begint weer opnieuw. Da. Hij pakt zn boek en wijst me op t bord verboden in te halen in zn boek. Ik knik trouwhartig, ja dat had ik niet mogen doen, t spijt me. Hij tikt weer eens op t bord. Ik pak mn boekje russisch en wijs het woord 'pardon/sorry' aan. Hij leest en begint te bulderen van t lachen. Waarom dit nou zo grappig is weet ik ook niet, totdat ik me die avond me realiseer dat ik heb aangewezen 'pardon (mag ik even passeren)'.
Enfin, een lachende politieman kan vast geen kwaad dus ik knik m weer touwhartig toe. Hij mompelt iets over protocol protocol, en ik knik weer. Da. Ik gebaar' wat nu', maar geen reactie. Ik wijs op t woord 'wachten'? in mn boekje maar weer geen reactie. En blijf dus maar rustig even zitten. Andrej2 zucht eens diep bij zoveel onverwachte verkeersagentaanhoudproblematiek, wijst in t boek dat dit veel roebels kan gaan kosten, maar ik meen uit zn relaas op t maken dat hij die boete niet bepaalt maar iemand anders. Ik knik weer. Da. Hij zucht nog eens diep en joelt opeens door de auto 'straaaaaf straaaaafff'. De lada kreunt van ellende en als dat hetzelfde betekent als in t nederlands gaat t niet goed. Maar weer een nietbegrijpende edoch vriendelijke blik zijn kant op. Da.
Ondertussen staat Andrej1 nog buiten ganesh rechtop te houden (welnee, daar zit geen jiffy of n middenbok op ;) ). En het is best warm. Hij roept wat naar Andrej2, die neemt een besluit, geeft me mn papieren terug, en gebaart dat ik door mag en moet rijden. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, maar neem nog wel even de tijd de heren vriendelijk te bedanken voor t oponthouden, sta op t punt om ze te vragen voor een foto, maar heb niet t idee dat dat in goede aarde gaat vallen. Stap op ganesh, zwaai nog een keer en rijd door. De rest van de dag heb ik maar niet meer ingehaald waar het niet meer mocht. Straaaaaaafff.

Die avond arriveer ik in Kazan, de hoofdstad van Tartarstan. Een gemengd gebied met verrassend invloed vanuit het zuiden, dus het voor ons gezien midden oosten. Op mn gastnista kamer liggen dan ook een bijbel en een koran. Ook staat er een medemotor (1200GS) geparkeerd voor t hotel, maar ik heb de eigenaar niet persoonlijk kunnen vinden. Een briefje in zn gps houder en ik kreeg als antwoord van Fredy uit zwitserland datttie na 17500 km en 7 weken weer op weg was naar huis. Maar dat lees ik pas na t ontbijt en terwijl ik bij t ontbijt verwoedde scanpogingen naar wie-is-de-zwitser deed viel me iets anders op. Een man zat te ontbijten, zou dat m zijn?. Enfin eerst even eten. En net toen ik hem wilde gaan vragen dook er een russische dame die twee tafels verder had gezeten, op m af. Die hij in (moeizaam? ) russisch beantwoordde. De dame zei nog wat, en hij nog wat, en zo keuvelde het heen en weer . Maar opeens vertrokken ze samen. Pas toen viel bij mij de roebel en ik moest denken aan een zin uit boek van Bart: 'ja, die mevrouw was hier niet om postzegels te verkopen'.
Enfin, ik concentreerde me verder op ei en tv die in de hoek aanstond (een stoere politiefilm met achtervolging in lada's, kewl!) en ging later die ochtend op pad. Richting perm was t idee. Totdat ik de afslag fout nam. En toen dacht 'oh dan ga ik straks wel noord'. Ware het niet dat dat pas 160 km verder kon. Kortom, een lange lange omweg, wederom een politieaanhouding (dit keer ad random bij een controlepost, deze keer begon andrej3 tegen me te zeuren over mn papieren, ik had t al gehad met alles door dat eigenwijze foutrijden van me, dus tijd voor de nieuwe aanpak: ik begon te huilen, wees op mn ring en zei dat t al zon nare dag was omdat ik ruzie had met 'mi moosj' (russisch voor 'mijn man'). Deze presentatie van huiselijke ellende was teveel voor de man, want ook hier na de vraag of de moosj zn motor terug wilde, njet, ik mn papieren weer terug en door naar t oosten. Via een extra brug of wat, met onderweg veel hulpvaardige en met name vriendlijke russen, die na een aanvankelijk masker vaak super geinteresseerd blijken te zijn. Zo zonde dat ik geen russisch spreek. Bij aankomst in Izjevsk is het al bijna donker, kan weer geen gastinista vinden (ik kijk fout, zoek naar westerse borden, ik weet t niet. Maar ik besluit dat driemaal scheepsrecht is. Ik vraag verkeerspolitie die ergens gepost staat (andrej 4 & 5) om hulp, en die krijgen al snel door dat t verbaal niet lukken gaat met marjos en hen. Ze gebaren me echter hun te volgen en even later toer ik t stadje door achter deze lada aan om bij een echte soviet-ussr-gastinista te worden afgeleverd. Kijk. Ook hier mn beste vriend.

De volgende morgen is zondagmorgen, en het is aanvankelijk rustig op de weg. Heerlijk. Zelfs de vrachtwagenchauffeurs lijken uit te slapen. Helaas werkt er een ding niet mee: t weer. Het regent af en aan die dag en doorweekt kom ik in Perm aan. Ik rijd de eerste 500 meter na de stadsgrens tegen een bord 'garden inn' aan. Da's t eerste bord van hotel wat ik zie en begrijp in twee weken tijd, dus ik bedenk me geen seconde, knijp in mn remmen, en krijg de meest hartelijke ontvangst bij de receptie in heel Siberie. Dan pas zie ik dat t een Hilton is. Maar omdat het weekend is, komt de mevrouw met een bijzonder schappelijke aanbieding. En geniet ik die nacht van wat exra luxe. Heerlijk. Naast t hotel is een soort 'mall' en omdat de oplader van mn inmnzakcameraatje het had begeven is dat met koen mee terug naar nederland gegaan (probeer maar ns een oplader voor n powersjot g10 in st pete te krijgen, simpel, maar dat lukte ons dus niet). Tijd voor een nieuw indepocketding.

Toen ik in de mall de russische variant van de mediamarkt ontdekte (zelfde soort stellingen, kleuren, prijsaankondigingen etc, ik verwachtte elk moment een russische van gaal door de winkel te zien springen), hoefde ik alleen aan te wijzen wat ik wilde, afrekenen (plastic is fantastic), en kan ik nu weer wat makkelijker uit de lossepols onderweg hapsnap fotos schieten. De supermarkt in t gebouw had het grootste assortiment aan verschillende merken en soorten (?) mayonaise wat ik ooit gezien had. Minimaal 4 meter aan stellingruimte. Helaas was die camerabatterij nog niet geladen.

Van Perm (met pijn in mn ziel afscheid van dat hotel, en luxe , en vriendelijkheid, bij uitchecken drie kwartier staan kletsen) richting oost gegaan. Ik weet niet of jullie af en toe de kaart erbij pakken, maar dan weten jullie inmiddels (net als ik), dat rusland zo enorm groot is.. nauwelijks te bevatten. 11 tijdszones. Amerika heeft er 5 of 6.
Ik heb me dan ook een paar keer flink verslikt in de afstanden, twee hele lange dagen van 800-900 km en dit werd er zo een: ik arrriveerde in Yekaterinaburg om een uur of 5, en wel, yekaterinaburg leek me een stinkende lawaaiereige industriestad en ik had eigenlijk niet veel zin dat vooroordeel te gaan ontkrachten.
Ik kijk op mn kaart en gok dat ik Tyumen nog el voor het donker ga halen. 300 km verderop. Mn overmoed wordt gelijk afgestraft want eerst een enorme hoosbui, en toen een weg die niet helemaal opschoot. Maar wel weer n lieve vrouw bij de benzinepomp die me moederlijk nawuift. Enfin, zo tegen schemer rijd ik de stad binnen en ga op zoek naar n hotel. Nou is Tuymen een achtelijke stad, compleet tegenovergesteld aan de hartelijkheid van die morgen word ik die avond ontvangen: zonder reservering-registratie alleen plek in t duurste hotel van Tyumen "dat een speciale regeling met de overheid heeft". Het duurt een uur om te vinden. De mensen die ik vraag wuiven wat in een richting, maar nergens een bord of een naam. Uiterst gefrustreerd rijd ik uiteindelijk om half 12 de oprit op, waarna een beveiligingsandrej aan mn hoofd begint te moeilijken over mn motor. Ik maak m duidelijk dat dat zijn taak is, een veilige plek voor t transportmiddel van zijn hotelgasten te regelen, en wel.. binnen vijf minuten staat ganesh achter een stoer hek. Ik claim bij de receptioniste een late check out, die krijg ik tot 12 u middernacht de volgende dag, met als gevolg dat ik niet voor 4 uur t pand verlaat. Uitgebadderd en uitgeslapen.

Zo kom ik natuurlijk nooit in Baikal, en ik besluit zolang t licht is maar door te rijden. Nooit in t donker rijden, dus op t moment dat ik na negen uur's avonds 'motelli' ergens zie staan langs de kant van de weg, in de ankers. Met woordenboek, handen, voeten, veel da en glimlachen, en voor 500 roebels slaap ik die nacht in een soort kast. Een siberische bedstee laat maar zeggen. Maar de kast is spik en span, ganesh staat veilig, ze hebben eten voor me. Ik herkende het woord shaschlick bij degene die voor me aan de counter stond, dus dat heb ik toen ook maar besteld. Er stond tenslotte iemand buiten enorme spiezen te grillen. ik ben een tevreden camper.

Ook happy campers staan weleens vroeg op, zeker als de elektriciteit in de kast is uitgevallen en t dus wat warm in de ochtend is. Lees: benauwd. Weer een lange dag, ik kan om novosibirsk heen rijden en haast me naar Tomsk. Over die stad had ik gelezen dat t een wat vrijdenkender stad was in Siberie, met n bekende universiteit en meestal geeft dat wel wat jeu aan een stad.
Voordat ik daar arriveerde eerst mn gebruikelijke verkeerspolitie stop: (terecht weer, weer zo'n doorgetrokken streep, een ezel.. ). Ik vertelde ze dat ze gelijk hadden, maar dat ik op moest schieten omdat t zo donker werd, en ik voor donker in Tomsk wlde zijn. Deze andrej (7 volgens mij) was een vrolijkerd, maar wel een slimme, want hij wees op mn gps en zei dat ik zo kon vinden waar tomsk was. Ja, daar had ie gelijk in, maar of ik toch alsjeblieft door mocht rijden.. ahhh toeoeoe ? (jullie lezen, elke andrej vereist weer een andere aanpak, deze keer gaan we voor t directe nononsense verzoekmodel: mag ik doorrijden alstublieft?). Slechts 5 minuten zijn nodig om ook zijn gedachten op het juiste spoor te krijgen, en ik ben weer onderweg.

Tomsk is inderdaad anders lijkt me. De lanen met houten huizen, door bomen omrand, er wordt geflaneerd in t park s avonds, jonge families, oude liefdes, en de mensen die ik spreek lijken geintereseerd in wat ik nou toch kom doen. Niet de gebruikelijke reserve, wel de gebruikelijke hartelijkheid. Ik doe een dagje chill erbij, lounge wat in een echt loungecafe (hoera, espresso), update jullie wat op t net.. Kortom: het goede reizigers leven. De volgende morgen word ik door drie man bijgestaan in het smeren van mn ketting en vervolgens door twaalf man personeel (echt waar) van t hotel uitgezwaaid. De lieverds.

Van tomsk verder richting krasnoyrask. Ik begin ondertussen ook wat meer van t verkeer te snappen en heb ontdekt dat als je tegenliggers naar je knipperen, dat niet is uit irritatie van de afstelling van je koplamp, maar omdat er een paar honderd meter verderop andrejs in de bosjes liggen, staan, hangen met radarapparatuur. Heb de meest sneaky opstellingen gezien, echt op t inventieve af. Het lijkt een soort nationale sport: zij proberen te vangen, de rest proberen te ontwijken. Nou valt een snelheidsbon in Rusland wel mee heb ik gelezen, 20-30 km te hard kost je zo'n twee- tot driehonderd roebels, omgerekend vijf tot zeven euro. Maar ik ga het niet uitproberen, en ga bij die waarschuwingen de door mij ingeschatte maximum snelheid rijden. Heel vaak is (mij) het namelijk niet helemaal duidelijk wat die is, maar 40 binnen de 'bebouwde kom' en 80 daarbuiten helpt me heel siberie door. En op plekken waar kan harder: ik rijd een paar uur achter wat snelle, moderne suv's aan op een van die dagen, die hadden volgens mij een radarverklikker aan boord, zo mooi remden die op tijd overal.

Hoe verder je naar het oosten komt, hoe meer auto's je ziet met het stuur aan de rechterkant. Voor de goede orde: men rijdt rechts in Rusland. Die sturen aan de rechterkant komen door de import van tweedehands uit Japan. En het is helemaal niet onpraktisch. Je neemt gewoon vaak een passagier mee, dan geeft die aan wanneer je in kan halen. Soms heb je echter een wat aarzelende buurvrouw bij, dat betekent dat je twintig minuten onnodig achter een vrachtwagen hangt. Ik heb echter ook een paar keer van die anderssturenden achter een vrachtwagen uit zien schieten, ik ben blij dat drie breed net past op een russische weg. Ze lijken er op gemaakt.

Van Krasnoyrask naar Irkutsk, een laatste stuk siberie. Maar laatste loodjes telden ook in dit geval.