krasnogwat - ulan ude

Volgende ochtend uit krasnoyrask vertrokken (of zoiets, ik schrijf die naam al weken continue fout, soort fout circuitje in het mjos-brein), op naar irkutsk. Ik wilde eerst door naar oost en dan via het noorden van het baikal meer langs de kust naar het zuidpunt afzakken, maar toen kwam ik er op het laatst achter dat daar helemaal geen weg loopt (of boot vaart oid). Absurd. Maar goed dat ik er in ieder geval achter kwam, scheelde me weer hoop ergernis. En slechte wegen. Dacht ik. Dat die slechte wegen toch wel zouden komen, had ik nog niet in de gaten. Opgewekt vertrok ik, droog weer, hier en daar zelfs zonnetje. Heerlijk. Tot een kilometer of tweehonderd buiten krasnogwat. Wegwerkzaamheden. En dan niet het model oponthoud wat we in Nederland al decadent irritant vinden. Nah, meer het model weg-is-weg-en-dr-wordt-aangewerkt-weer-n-nieuwe-te-maken-ooit-maar-zo-gemakkelijk-gaat-het-even-niet werkzaamheden. Diep respect voor de mensen die daar in die butomstandigheden zo hard werken om (voor andere mensen zoals ik) een stuk asfalt neer te leggen zodat ik in Irkutsk kom. Zoveel insecten, zoveel modder, kou, nat.. en dan op alle tijden die weg proberen te leggen.
Ik reed om ze hee, tussendoor, soms wezen ze me de weg (pun intended), soms straalde de desperatie en de vermoeidheid van ze af, soms brachten ze de energie voor een wuif en een lach.

Ik las ooit een uitspraak van een amerikaanse die zei 'don't complain about the potholes, celebrate the road'. Wel die had nog nooit hier gereden want dan was het 'don't complain about the road, celebrate the potholes' geweest, weet t zeker. Sodeknu, wat een ellende, zoveel gaten dat ganesh keer op keer harde klappen in zn vering kreeg, kloenkkloenkkloenk, hoop dat zn dempers t houden, en modder, overal omheen modder, dus ik kon er ook niet omheen. Ik had paar jaar geleden de video van ewan en charlie gezien, op hun tour om de wereld, en vond thuis achter de buis dat ze eens niet zo moesten vloeken als ze eens een stukje mindere weg kregen. De watjes. Deal with it. Nu snapte ik ze stukken beter. Mjos ook watje, ik heb ook onbetamelijk gemopperd als mn schokbreker weer eens met een klap tegen t einde aansloeg, of losse stenige weg me t leven zuur maakten. Voortgang was natuurlijk ook een illusie, en ik was blij dat ik op een blog van een medereiziger had gelezen dat op ongeveer 400 van kras ergens in t midden van niks een truckstop was. Uit mezelf nooit durven stoppen, zoveel vrachtwagen geweld, maar wijs geworden toch gedaan. Twas namelijk al 8 of 9 uur s avonds. Ik ging op zoek naar t overnachtgedeelte, en daar legde een bijzonder geduldige receptioniste me uit in russisch dat overnachten een ander concept was. Hier huurde je kamers per uur. Ok. 12 uur dan. (deze conversatie duurde al minimaal 15 minuten voordat er duidelijkheid van zaken was, dat begrijpen jullie). De vrouw was een siberische parel want begreep dat ik er ook niet helemaal op zat te wachten de kamer met drie russische truckers te delen (sorry jongens). Dus dat ik een twee persoons kamer wilde. Maar dan moest ik wel dat tweede bed ook voor 12 uur huren. (weer een kwartier 'communicatie' verder). Maar ook dat vond ik geen probleem, kbedoel, voor twintig eurettes all-in-all was ik uiteindelijk klaar. En de kamer was superschoon. Alweer.

Toen naar t cafe gedeelte. Daar in het midden van niks weten ze van aanpakken. Ik had mn 'point-it' boekje gepakt (met fotos van wat je allemaal nodig zou kunnen hebben als reiziger) en wees op friet (hoog inzetten). De vrouw achter de balie keek eens goed, pakte mn boekje, maakte een stampbeweging en maakte duidelijk dat ik die avond puree zou eten. Ik zei iets van 'schlaschlick' (had ik onthouden van paar dagen ervoor), en nee, maar t leek me dat ze zei dat ze wel andere zaken had. Ik lanceerde een paar da, da's en knikbewegingen met mn hoofd, duim omhoog, van dat t vast prima was wat ze me aanbevool. En ze wees me een plaats aan een tafel waar al een russisch stel en een trucker zat.

Tot mijn grote verbazing sprak de man me in gebroken engels aan. Hoera. ik begreep wat hij zei. Ze hadden een jaar in australie gewoond bij hun zoon, waar hij als taxichauffeur had gewerkt. En daar hadden ze dus wat engels opgepikt. Ze hebben me van alles russisch laten eten, wat ik 'moest proeven', en hadden een goed uur. Onverwachte leuke ontmoetingen.

De volgende ochtend weer bakken met regen, nog niet gewalste wegen in aanleg, maar het laatste stuk naar irkutsk in 6-7 uur gereden. De zon scheen zelfs toen ik de stad binnenreed, en ik droog op zoek kon naar een gastnista. Ik had na de voorgaande dagen behoefte een bad en wifi. Na enig traditioneel gezoek naar t hotel-in-kwestie in de LP en vriendelijke uitleg van twee russische dames die me letterlijk zegenden toen ze door kregen dat ik als vrouw alleen op motor door siberie was getoerd. Oh wat had ik (weer) graag russisch gesproken. Zoveel ontmoetingen.

De volgende dag had ik de missie 'banden wisselen'. Koen had ze meegenomen naar St Petersburg en ik had ze daarna 8000 km meegesleept, en ik vond nu wel eens tijd. Volgende mogelijkheid was met goed geluk almaty in kazakstan geweest en ik vond t handiger het voor mongolie te doen, ook waren ze nog niet helemaal op.

Ik had GPS coordinaten van de Irkutsk biker club gekregen, en ik bedacht me daar maar eens aan te kloppen, om te kijken of die me konden helpen. Na het voorbeeld van de finse afwb-er zou t mel lukken de wielen er af en op te krijgen, maar die banden op de velgen. Hmm. Liever wat hulp. na wat zoeken (ja, met gps, sorry) de club gevonden en ik maakte aan stas (de leider?) met handen en voeten duidelijk dat ik graag mn banden wilde wisselen. T duurde even voordat er duidelijkheid was want waarom wil een mens nou toch in vredesnaam banden wisselen die nog niet helemaal op zijn. Maar toch.. ga maar even in de bar zitten, waar me door twee pubers n colaatje (of ik geen bier of wodka wilde om een uur smiddags) werd ingeschonken.

Na een uurtje of wat kwam er een iets oudere puber (18?) die me vroeg of ik echt die banden.. Ja, en ik volgde m naar buiten. Daar ging hij aan de slag, wielen eruit gehaald, ganesh op n standaard, en zij met wielen achterin auto naar de bandenwisselvrienden. Ondertussen was een jeugdig bikersclub lid wat wel goed engels sprak langsgekomen, en was er een leuk gesprek met dit gezellig jongmens ontsprote. Net 18, reed al 5 jaar motor, voornamelijk n chopper maar nu had ie toch een african twin. Kleine held. Zn moeder kinderarts en analist vertelde hij, die jongen was geboren voor n anti-autoritaire houding. Met leren handschoenen en motorclub-afgeknipte mouwen-spijkerjack. Ik schonk m mn banden, hij vertelde dat de monteur niet zo goed was in zijn opinie. We besloten samen dat aan een stel banden wisselen toch niet zoveel verknoeid kon worden, maar toen ik 's avonds nog eens goed alles nakeek, zag ik dat de wisselaar mn achterwiel er scheef had ingezet. Oenski. Zelf weer rechtgezet, en de ketting weer laten zwemmen in t vet.

De dagen van t gemakkelijke leven waren weer aangebroken: ik zette koers naar t eiland olkhon in Lake Baikal. Daar de rij naar de pont geskipt, russische ferry methoden bestudeerd (achteruit de pont weer af), en de eerste nacht in Nikita's guesthoude was prima, maar de guesthouse zo overvol (grote groepen touristen, russich en frans, het enige wat nog ontbrak waren israeli's maar dan was mn favoriete top drie aanwezig geweest) dat ik mn yurt bedje cancellede voor de volgende nacht en naar t noorden van t eiland ben gereden. Heerlijk onverhard, totdat ik in mn enthousiasme in een duingebied terecht kwam. Ik kan jullie vertellen, kweet niet hoe ze het in Paris-Dakar doen, maar dieper los zand rijden met de motor is niet mijn forte. Wel aan t strand een geniale plek gevonden, mn tent opgezet (zie foto's) en wel.. tgoede leven. Helaas was mn benzin aan t slinken, op t eiland op dat moment wat krap verkrijgbaar (geen zin om ganesh 80 te voeren), dus de volgende dag richting Ulan Ude vertrokken. Duurde even voordat ik t eiland af was, met nog 8 km op te teller ganesh weer vol kunnen gooien, en de rest was easy cruising. Tot 10 km voor ulan ude. 2 km wegwerkzaamheden, maar natgeregend los steen, wat nog gewalst moest worden. Ik was minder amused met deze wegoplossing, maar met een wat kleffe rug, staande op de stepjes en met niet helemaal ontspannen stuurgrip toch het einde van dat stuk gehaald. Pfff.

Ulan Ude een niet onplezierige stad, even een dag of wat rust, en daarna op naar Mongolie!