in Mongolie

Ulan Ude uitgereden lukt het me weer een foute weg te kiezen. Dit keer was het de schuld van andrej 9, die me vertelde dat ik voor mongolie rechtdoor moest. Het boefje, hij was er zelf vast nooit geweest want toen ik na drie kwartier, n uurtje weer vroeg aan een voorbijganger (kreeg vage vermoedens toen er bepaalde borden maar niet, en andere wel verschenen), bleek dat ik op de weg naar Chita - Vladivostok zat. En bij mijn weten ligt dat niet in Mongolie. Heb nog een seconde overwogen om een spontane routeverandering door te voeren maar centraal azie.. tsja, die zijderoute.. steppes.
Dus 50 km terug, links af de rivier over en richting grensovergang. Daar kwam ik laat in de middag aan, en de grens sloot om 7 uur. Sloot aan achter in de rij, maar werd door een russische nikita mevrouw (zie video elthon john) naar voren gehaald. Later was ik haar daar erg dankbaar voor, ik was namelijk een van de laatsten die die dag de grens over ging. Eerst mezelf en ganesh uitgeboekt uit Rusland (uurtje van da-da-knik-da-glimlach), toen mezelf ingeboekt in Mongolie. Het verschil in orde hoef ik niet uit te leggen?
Wel allebei 38 loketten om af te lopen, maar aan de mongolie kant vulde de secretaresse van de baas de formulieren voor me in, hielp de douane-mevrouw me met mn verzekeringsagent, renden daar tussendoor allerlei buschauffeurs die hun documenten lieten stempelen, kortom, wat minder orde die sein leek te mussen.
Ook moest je met je voertuig door een desinfectie (modder)bak, maar aangezien ze die in- en uitrijhellingen trapsgewijs met treden van 15-20 cm hadden gemaakt, heb ik ze uitgelegd dat dat met ganesh en mij niet ging gebeuren. Geen probleem, hek open, er omheen, en via de zijdeur bij de health declarations officer naar binnen. Deze versie van gg&gd arts was erg ehhh niet-anamnese gericht, 50 roebels (=een euro) waren voldoende diagnose om mij 100% gezond te laten zijn.

Aan de mongolische kant stond een fransman met rallywagen lijdzaam tot de volgende dag te wachten. Die had wat minder mazzel, maar t leek m niet te deren.
Ik besloot ondanks t wat latere tijdstip een eind mongolie in te rijden. Mn plan om het amarbayasgalant klooster, gesitueerd ergens tussen ulan bataar en de grens, te bereiken was minder haalbaar. Bovendien had ik nog geen mongolische Tugrug gewisseld (zondagmiddag), en moest eerst langs een bank. Het is hier of dollars of lokaal, men heeft nog niet helemaal door dat euro's toch echt een goede deal zijn ;) (duurde bij mijzelf indertijd ook een jaar of wat).

De stad Darkahn ligt ongeveer op 150 km (verharde!) weg van de grens , en net voor de afslag naar het klooster. Ik wist dat ik wat meer in azie beland was toen ik die avond bij mn hotelletje vroeg of ze cola hadden, als antwoord kreeg 'nee, maar dat ga ik voor u regelen'. Daar kunnen hun russische collegae een voorbeeld aan nemen.
De volgende ochtend langs bank, benzinepomp en supermarkt en op naar het klooster. Het ligt wat van de route en stond beschreven als een van de mooiste cq belangrijkste buddhistische kloosters in Mongolie. De russen hebben indertijd tijdens hun machtsperiode, net als de chinezen nu in Tibet, het land 'gezuiverd van religie' en alle kloosters neergehaald, en de monniken naar siberie verscheept. Slechts een paar orginele muren staan nog van sommige kloosters. Vijftig tot zestig jaar atheisme hebben ook nog maar een paar muren van het buddhisme overeind gelaten in de mongoolse samenleving. De mongoliers zijn soms erg 'rough and rumble'. Maar sinds een jaar of twintig is er weer een ommekeer..

De routebeschrijving was' rijd via de geasfalteerde afslag naar Erdenet (Mongolie heeft drie verharde wegen dus dat moest lukken) tot aan een rood bord met de tekst amarbayasgalant 35 km en volg dat. gps coordinaten waren gegeven' .

Dus ik rijd en rijd en rijd.. en zie een een (blauw) bord met amarbayasgalant 60 km. En die gps coordinaten, ach.. paar cijfertjes anders. Dus met mijn uitgangspunt 'als de kaart niet overeenkomt met het landschap, dan is de kaart fout' bedacht ik me geen twee keer en nam die afslag. Hmm.. pittig weggetje. En meer en meer zand. En nog meer zandhopen-happen. Na een paar oopsbijna's hapt op een gegeven moment toch t voorwiel wel erg veel het zand en ganesh en ik rollen om. Bummer. Ik probeer ganesh weer overeind te krijgen (gelukkig 35 graden zon) maar doordat de wielen telkens wegglijden lukt t me niet. Tot mijn grote opluchting arriveren er na een minuut of 10 een stelletje op een motorfiets. Ik gebaar ze te stoppen en vraag of hij me even kan helpen ganesh weer overeind te zetten. Nadat dat gelukt is gebaar ik of de weg zo blijft. Ik meen te begrijpen dat de weg verderop een eitje is, en waar ik me druk om maak, en hij gebaart me te volgen. Ik zie hoe hij bij (in mijn ogen) erge zanderige stukken er gewoon even er omheen rijdt, door niet-weg. Door te kijken hoe hij rijdt leer ik die dag dat in mongolie een weg niet 'de' weg is, maar een van de 900 opties om van a naar b te komen. De andere 899 mag je zelf inrichten. Ik leer over steppe en door gras en veld te rijden.

En inderdaad na een paar kilometer belanden we op een heerlijke gravelweg. Hij zwaait met zn arm' die kant op' en ze rijden zelf een andere richting op. Ik volg de aangewezen richting maar t gravelpad wordt smaller en smalle. Tot ik in een keer midden in een landbouwveld sta. Gelukkig een truckje met arbeiders paar honderd meter verderop, en ik vraag aan hun de weg.

Ze wijzen me om te draaien, en t truckje rijdt voor me uit tot aan de gravelweg weer. Daar treffen we een pickup met een schot erin, die me in heerlijk schots uitlegt hoe bij het klooster te komen: quite simple, valley volgen, door watertje heen, en dan links aanhouden. Komen wel wat zijvalleien uit maar links houden en kan niet missen.
Een kwartiertje later rijd ik heerlijk over een spoor over de steppe en ik voel me geweldig. Zo had ik me mongolie voorgesteld. Hier en daar n Yurt, omgeven door heuvels en steppe, zonnetje..

Ik chill klaarblijklijk zo dat ik t pad en koers niet helemaal meer in de gaten hou. Maar ik volg t pad en ga over heuevels en rijd weer door een vallei en heb een prima tijd. Totdat ik t gps punt van het klooster wel erg veel haaks op mn eigen koers vind komen. En dus wat meer links aan wil houden. Ik neem een linker pad wat over een bergkammetje lijkt te gaan, en wat ook rotsiger en rotsiger wordt. En steiler (hebben jullie ook een deja vu?). Tot er wel veel losse rotsen zijn. En t wel erg steil wordt. Mn achterwiel begint te slippen en ik glijd links van t pad af. Verdomme. Hier geen leuk stelletje op n brommer die me kan helpen, en met veel moeite heul ik Ganesh weer overeind. Maar ik sta in de losse keien, Ganesh staat te hoog om er van links op te klimmen zo en als ik de motor wil starten en dus in neutraal wil zetten (of koppeling in knijp) dan glijdt hij verder naar achter, kan m weer niet houden, en moet m weer laten omvallen. Weer omhoog gezeuld, en t zelfde proces herhaalt zich weer. Het is 35 graden, ik heb mn motorkleren aan, het zweet gutst over mn rug, en mn hoofd ontploft. Ik ben niet blij. Dan maar plan C : zo ver als nodig naar achter laten glijden, rollen, slepen or whatever, daar er weer klimmen, starten, op de stepjes, en dan niet stoppen tot ik boven ben. Nog een keer val ik om op de achterstevoren glijweg, maar halverwege t bergje vlakt het af, ik kan met wat moeite weer op ganesh op de weg klimmen en dus gepast starten, de rem los en koppeling langzaam op laten komen en ik rijd in een enorm flow-focus moment tot aan de top van t bergje. Gehaald!
Ik loop terug om mn jas en helm en tas op te halen die halverwege de helling heb achtergelaten en neem een verhitte maar wel voldane pauze in de schaduw naast Ganesh. Ik rijd t bergje weer af, en beland in een grote groene vallei, waar een vriendelijke herderjongen op zn paard me eens nieuwsgierig komt bekijken. We keuvelen eens wat vriendelijk (hij in mongools,ik in engels) en ik rijd weer verder dwars over de steppe richting gps-punt. Onderweg vraag ik nog eens bij een yurt de weg, en een oude man wuift me vriendelijk de volgende bergkam over. Gewoon die kant op. Ik hobbel weer door, en twee valleien verder zie ik aan mn rechterhand in de verte het klooster. Voelt als het beloofde land. Een drietal volleyballende teenermeisjes jagen wat koeien voor me van de doorwadingsplek weg, ik jaag zelf een boel paarden uit de volgende doorwadingsplek weg en ik arriveer laat in de middag bij t klooster. Naast t klooster staat een huisje wat me als winkeltje lijkt, en ik ontdek tot mijn grote vreugde een werkende vriezer binnen. En in die vriezer een ijskoude fles cola. Life is Good.

Het klooster zelf is na wat ik 'gewend ben' in Bhutan en Tibet ehh ietwat slecht onderhouden.
Ik loop op mn gemakje door en rond de hoofdtempel. En ga daarna op zoek naar een goede kampeerplek. Die vind ik een kilometer of wat verderop in de vallei. In de beschutting van n bomenrij zet ik mn tentje op waar ik (vanwege siberische insectentaferelen) al vroeg in de avond in kruip. Zo zie ik pas laat de donkere wolken die aan komen drijven, maar daar had ik toch niets aan kunnen doen. Die nacht onweert en stormt t enorm. Het waait zo hard dat het frame van mn tent af en toe dubbel lijkt te vouwen, had ik toch dat laatste scheerlijntje vast moeten zetten. Na een half uurtje aan de binnenkant alles vast te hebben gehouden, besluit ik zo niet kunnen slapen. Ik stapel mn bagage en motorkleren als een muurtje aan de loefzijde en kruip erachter. Mn helm blokkeert t buigen van t frame en ik word de volgende ochtend heerlijk uitgerust wakker.

Ik doe nog een bezoek aan t klooster, word door een vriendelijke monnik op zilveren nikes rondgeleid langs alle tempels, en op mn gemakje rijd ik weer richting ulan bataar. Een andere weg terug.. een mooi gespoorde weg, ontspannen te rijden, op n relaxte wijze onverhard. Na een kilometer of 30 is daar weer de verharde weg.. en het rode bordje. Hmm. Ik weet niet retrospectief of ik die nou wel of niet of ik die beter had kunnen nemen. Achteraf is het altijd makkelijker, steiler, stoerder en glamoureuzer. Ach, als ik uiteindelijk maar weer heel in Amsterdam terug kom.

In Ulan Bataar vind ik een overlanders hangout die veel te gezellig is. Ik ben daar nu al vier nachten. Drie gepland. Alle kleren gewassen, mezelf ook maar eens, en sloten koffie gedronken en toast met jam gegeten. Heerlijk geneuzeld en gezelligheid met een stel nederlanders die met hun landcruiser op pad zijn, en duitsers die in hun busje mijn omgekeerde route doen. Tlukt niet zo om te vertrekken. Gister wegens de gezelligheid. Vandaag wegens de regen die losgebroken is. Met bakken. Die valt al uren ongestoord. Trekt me niet zo om zo de steppe op te trekken in een land waar alles onverhard is.

Er is ook een kudde motorrijders binnengevallen, een tourgroup uit engeland. Die gaan in vier maanden om de wereld in een moordend tempo. Sommigen rijden echter ook op een 800 en ze komen allemaal gepast Ganesh bewonderen. De zuidafrikaanse mechanicien die mee is, is helemaal top. Die loopt op zijn eigen initiatief even ganesh na of ik nog op dingen moet letten. Lief van m. Geeft veilig gevoel. Ik schoref alles weer eens vast. En de tourleider laat mn gps met waypoints volzetten voor de rest van mongolie. weet ik in eider geval wat plekken om benzine te vinden. Woohoo, Let's go west.

Over benzine geschreven: ik heb van sommigen van jullie geweldig gulle donaties gekregen voor Warchild-benzine. Super. Dank! (Moet ik de rest nog onbetamelijk aansporen? nahhh, vrijheid blijheid ).

Life is good.

kha, Marjos


PS: T voordeel van het minder geplande niet vertrek is dat ik mooi een paar dagen de tijd heb te bedenken wat ik in nov/dec ga doen: amref kenia gaat niet door kreeg ik een mail. Big bummer, maar dan: "sometimes not getting what you want.. (can be a stroke of luck)".

Hier breekt weer een bui los, en vervalt de stad in chaos. Life on the road..