UB - Olgii, mijn persoonlijke Dakar -deel 1

Ik verliet jullie bij regen, en geregend heeft t. T schijnt dat de weinige regen in Mongolie in de maanden juli en augustus valt. Goed gepland , Marjos.

Ik keek over de steppe en zag alleen maar grijs. Te grijs om ook maar n fotos van te maken. Ondertussen druppelde het gestaag en werd ook de weg slechter en slechter (99,5 %van mongolie is onverhard). Veel tempo zat er niet in, maar och, stug volhouden dan kom ik vanzelf waar ik wezen wil is al jaren mijn devies, dus dat zou vandaag ook wel werken. Helaas. De moddergod besloor anders: net toen ik om een dorpje heen was gelaveerd schoot mn achterwiel me rechts voorbij. Gelukkig zat het nog wel aan GaneSh vast, maar deze 180 graden draai betekende wel dat ik op mn neus in een modderplas lag.

Ze zeggen altijd 'eerst een foto maken', maar dat ik dat nou niet gedaan heb omdat mn motor op mn camera lag, of omdat de camera onder mn motor in de modderplas lag.. jullie mogen t zelf bedenken.
Mijn missie was in ieder geval zo snel mogelijk GaneSh weer rechtop zodat mn Canon de submersie zou overleven. Gelukkig stopte er al snel een jeepje met hulp, en met zn tweeen hadden we t rubber snel weer aan de goede kant. Mn linker koffer was wel uit-in-gedeukt maar die kon nog aan de drager bevestigd worden. Het veertje van mn standaard was los, en das best lastig rijden, zo'n klapperende jiffy. Gelukkig verscheen er uit t niks een man-op-motor-met-twee-kinderen-achterop, en die was sterker in zijn handen dan ik: hij kreeg de veer wel op zn plek. Maar al met al leek t me een mooi moment om er voor vandaag mee op te houden en ik glibberde terug naar t dorp.
Daar op t plein aangekomen keek ik wat zoekend om me heen, en wel.. besloot wat rond te kijken wie ik zo gek kon krijgen voor n droge overnachting. 100 meter verder werd ik aangesproken door n man in een vrachtwagentje: hij sprak engels en zn vrouw was gids in een nabijgelegen gercamp. Das mooi, wijs me de weg.. en ik glibber 4 km door heuvels en opdrogende blub achter hem aan.
In het kamp ben ik de enig gast, maar dat doet aan de hartelijkheid waarmee ik ontvangen word niets af: de kachel wordt gestookt in een ger (yurt) voor me, samen met de klusjesman en eigenaar meppen we (lees: zij) mn koffer weer in model, eten wordt geregeld, en er is zelfs gsm ontvangst. Ahh life is good. Mn gastheer is een mongolische student, die goed engels spreekt en voor t eerst in weken zie ik die avond nieuws via de sateliet, bbc-world news, wat speciaal voor me wordt opgezet. Vreemde beleving, in t midden van niets europees nieuws te kijken en bedenken wat er van de wereld wordt.

De volgende dag ruk ik me los van zoveel gastvrijheid, de zon schijnt, en ik wil profiteren van t goede weer. Helaas lukt dat maar tot halverwege, t frustrerende van dit steppe landschap is dat je ook hier nu al ziet welke vreselijke bui er over een uur op je helm gaat vallen en je weg gaat ruineren. Slecht nieuws komt vroeg genoeg, roep ik vaak, en wel.. ik ben het er nog steeds mee eens. Ignorance, such bliss.

Ik tuf verder door wijdsheid, heuevels, zand, steppe en rots. Alles wel, ik volg de telefoonpalen voor richting, in combi met mn gps, en zit uit te rekenen hoe laat ik ongeveer er zal kunnen zijn.
Het terrein wordt wat zwaarder, de weg slechter en al mn vullingen rammelen uit mn mond. Helaas rammelt ook GaneSh nogal stevig en in een keer zwaait hij met een bruuske zwaai naar rechts. Potver, wat nu, weet nog net te corrigeren en beland in een struik waar hij wel rechtop blijft staan (positief punt dezer dagen). Ik kijk achterom en zie dat mn linkerkoffer er is afgerammeld. Hmm. Ik ga op zoek naar het plaatje dat ik nodig heb om mn koffer weer te bevestigen, maar hoe ik ook zoek, het is nergens te bekennen. Helaas. Gelukkig heb ik twee reserve spanbanden en die zijn van australische kwaliteit: daar kan ik mn koffer wel mee vastbinden tot Moron.
Terwijl ik daar mee bezig ben, vallen de eerste druppels weer. Doorweekt kom ik in Moron aan, en ik ga voor de warme douche. Ambitieus streven, ondanks de beloftes van t hotel geen warm water op mn bol, en wel.. een lauw colaatje is second best.

De volgende dag repareer ik met hulp van de bouwvakkers naast het hotel waar ik zit mn koffer bevestiging, en chill daarna wat in de rondte: met internet aanwezig ben ik al snel tevree. Mn turkmenistan gedeelte plannen, azerbijan visum regelen..

Het plan is om de komende dagen naar Khovsgul Nuur te rijden, n meer ten noorden van Moron. Ik vertrek s ochtends vroeg maar rijd nog even lang t internet cafe want die lucht ziet er zo belazerd donker uit. Buienradar.mn doet t helaas niet, maar krijg wel ergens anders info over t mongolische weer. Het zou droger moeten worden.
Buiten het cafe staan er twee westerners naar mn motor te kijken. Ze stellen zich voor als Matthias en Heidi, uit oostenrijk, rijden samen op een KTM (dappere heidi), en we kletsen samen wat over alles wat een motoreiziger bezig houdt.
Dan vertrek ik echt richting noord. T eerste deel van de weg is echter wat modderig en na een heuvel of drie, vier, lijkt de weg beter. Tot in een keer dat wiel weer wegschiet, mn linkervoet van t stepje af glijdt en dubbelklapt tegen de grond. Auww. Op t moment dat t gebeurt weet ik dat dat niet goed is, maar zodra ik even later probeer weer op mn linkerenkel lopen, lukken die vier passen van de 'ottawa rules'. Ik besluit dus dat hij niet gebroken is, wel n stevige distorsie, laat mn laars maar even aan, en wil terug naar Moron. Heb t helemaal gehad. De oostenrijkers zaten in een guesthouse, de gps coordinaten staan in mn boek en nadat een passerende familie me (ganesh) weer rechtop heeft geholpen, rijd ik zo goed en kwaad als t kan naar t guesthouse. Daar zet ik mn motor neer, pak n tas van de motor , en val op t eerste gerbed wat vrij is. Ahhhhh. Even niets. Na wat geslapen te hebben, doe ik heel voorzichtig mn laars uit en bewonder een enkel van het model 'terminale hartdecompensatie'. Potver. Net nou ik mn drukverband aan de wodka-pols-mevrouw had gegeven. Intussen zijn ook matthias&heidi weer gearriveerd en matthias neemt de linkerkoffer (die weer de geest heeft gegeven) onder zijn hoede. Later die dag zal er een lokale metaalbwerker een mooi plaatje in elkaar zetten voor bevestiging, maar mn rek is ook gescheurd, en lassen aan de motor zelf lijkt me nou geen topper met al de elektronica die ze in beieren in ganesh gezet hebben. Moet ik t rek eerst voor los schroeven.

Gelukkig heeft een ned-israelische medereiziger arnica bij en ik ga voor de nieuwe hoog-houden-en-zalf-aanpak voor de enkeldistorsie. Drukverband kennen ze niet in Mongolie, en ijs .. ahh wel, stromend water is al een luxe.

De volgende dag heeft de guesthouse eigenaar de lokale geneesheer voor mn enkel gevraagd, en hij zegt tegen mij.. massage. Nou kan massage (gentle is mijn toverwoord) niet kwaad niet, lijkt me, en aarzelend stem ik toe in een consult.
Hij spreekt geen woord engels, maar die dikke enkel van mij spreekt voor zich. Het eerste wat hij echter doet is zn duim precies op de plek van t ligament aan de binnenkant van mn enkel zetten en ik ga door t (tent)plafond van de pijn. Ho ho stop stop stop. Dit is geen goed idee. Hij masseert even en de pijn trekt weg. Maar toch, stop dr maar mee, geef ik aan. Patienten inspraak is hier nog niet wat t zou moeten zijn, en hij gaat nog even door met masseren. Dan zegt hij tegen de guesthouse-eigenaresse dat ik even courage moet hebben omdat hij er aan gaat trekken. No way! is ie helemaal betoeterd, en in iets mildere bewoordingen geef ik aan dat er aan marjos haar enkel niet getrokken gaat worden. Vandaag niet, morgen niet, (en later alleen onder regionaal anesthesie). Hij lijkt beledigd bij zoveel tegenspraak, en laat een registratiecertificaat zien. Uh huh, yeah right, alsof dat gaat helpen. Ik blijf ondanks de aandringende guesthouse staff, die niet kunnen begrijpen hoe ik de medicijnman maar tegen durf te spreken, bij mijn weigering en breng de dag lezend, spelletjes spelend op mn iphone en in rust door. Arnica smerend. De pijn daalt gelukkig snel en de volgende dag kan ik er weer wat op rondsloffen. De zwelling blijft. Kim, mn yurtgenoot vindt bij een apotheek wat semi-ideaalwindsel en zo ingebonden kan ik als japans vrouwtje weer in mn motorlaars. Tijd om de volgende dag verder te rijden lijkt me. Die avond vraag ik een chauffeur die een europese prive tourgoep heeft ingehuurd om een makkelijke route uit mongolie, en gewapend met dat routeplan ga ik de volgende ochtend (nu eens voor twaalven (11.52 u)) op pad.. Naar de west. De weeeheeest??