"Iedereen een loodschort aan ?"

In Barnaul ontvang ik een smsje van de crosskabouter. "Wij zijn bijna in Astana, waar zit jij?". Astana is sinds een paar jaar de kersverse hoofdstad van Kazakstan, en ik zat bij-ijna in Semey, Kazakstan, het vroegere Semipalantinsk. Nou straalt het daar nog behoorlijk, de Russische regering heeft er indertijd meer dan vierhonderd kernproeven uitgevoerd, waarvan de medische gevolgen tot vandaag tot voel- en zichtbaar zijn in de omgeving. Verhoogde incidentie van leukemie, kanker en geboorteafwijkingen zijn nog maar t begin. Van die dingen die ik niet dagelijks realiseer dat die op de wereld gebeuren, totdat ik er langsrijd. En maar mopperen als ik een loodschort op mn werk aan 'moet', mopperen omdat t minder comfortabel is.

Maar een dagje extra daar, dat moet kunnen, en zo ontmoet ik mn nederlandse motormaatjes 7000 km van huis. Geweldig. Ik heb me er dagen op verheugd, en t was beregezellig. Zo goed weer, lekker slap kletsen en brommers kieken. Als Maslov het had geweten had hij het op zijn eerste trap van zijn piramide gezet.

Ook ontmoet ik de rest van hun motorreisgezelschap, en krijg een schapevel van Daphne van Ride-On motortours cadeau voor op mn zadel. Top. Dit staat zooo bits. En beter: het zit zo chill.
De kazakstanen die me bedienen bij de benzinepomp de dagen erna vinden volgens mij wat anders, ze lachen zich allemaal n kriek, maar ik heb geen doorzitplekken meer!

De wegen in oost-kazakstan laten zich niet vergelijken met eerst: strak asfalt (in mijn post-mongolie perceptie), af en toe een hobbeltje en ik tief in twee dagen over de steppes naar Almaty. Onder weg kom ik nog drie fietsers tegen uit zwitserland en duitsland. Waar ik een dag over speer, doen zij 4-5 dagen over. En om eerlijk te zijn: zo'n steppe, daar ben je wel op uitgekeken na een paar uur, laat staan een paar dagen. Respect voor hen, ze zijn niet de enige die ik onderweg tegenkom, maar ze zijn dun gezaaid de laatste weken. We maken een praatje en ik zoef weer door (in hun ogen). Mijn bottlenecks zijn bezinepunten, voor hen is het 'waar vind ik drinkwater'. We houden allebei niet van los zand wegen. Zo zijn er altijd weer overeneekomsten en verschillen tussen reizigers, maar altijd tijd voor n praatje.

Ik overnacht die nacht niet in mn tent: ik zie stormwolken naderen en duik een gastnista in die ik toevallig voorbijrijd. Heet water en elektriciteit. Het begint al te wennen. Dat is maar goed ook want Almaty, het vroegere Alma Ata van t schaatsen, is een westerse stad. Hip, groot, en relatief cosmopolitisch. Ik heb gelukkig een waypoint van een hotel, maar als ik GaneSh tussen twee auto's doorwring om daar te komen dondert ineens mn voorwiel onder me weg naar beneden. Ik schrik me kapot, wat gebeurt er? Ik houd gelukkig wel ganesh rechtop (geen zin in gezeik over lakschade aan die autos) .

Ik kijk, en.. zie dat het putdeksel waar ik overheen moest, de put in is gevallen! Nou is me altijd geleerd om niet over putjes te rijden, maar ik dacht dat dat om andere redenen was.
Gelukkig is de diameter van de put kleiner dan eenentwintig inch, en blijft mn voorwiel hangen. Ik recruteer wat voorbijgangers en met zn allen is ganesh zo weer op vaster land. Never a dull day.
hDe dagen die volgen breng ik zo comfortabel door, geen spannend woord over te schrijven. Kdrink echte koffie, zeur over de snelheid van t internet, kortom: tijd om weer op pad te gaan. De grens met Kyrgystan is de meest relaxte die ik totnutoe gedaan heb. Een soort Benelux, maar dan wel met stempeltjes. Maar dan ook alleen als ik er om vraag.

Bishkek, de hoofdstad van Kyrgystan, zorgt gelukkig weer voor wat reis-entertainment. Ik word weer eens aangehouden voor kweetnietwat, dit keer had ik echt een blanco geweten. De politieagent is echter te relaxed om echt streng te zijn, en ik heb al-le tijd. Hij zegt dat ik ergens niet af mocht slaan, maar ik reed nota bene achter drie auto's die daar ook allemaal links gingen. Tot ik eens goed om me heen kijk: die drie auto's staan inderdaad ook alledrie aangehouden naast en voor me. Maar toch vind ik t genoeg reden tot geen 'shtraafff'. En terwijl de agent aan me duidelijk tracht te maken dat hij mijn rijbewijs wil zien, komt klaarblijklijk zijn superieur voorbij, want hij springt ineens in de houding en salueert. Er volgt een korte conversatie tussen beiden en hij moet nog een keer salueren enzo. Ondertussen sta ik vriendelijk de chef te bekijken. Hij vraagt me wat en ik maak m duidelijk dat russisch nog steeds niet mn forte is. Het is wel allemaal heel gemoedelijk. Ook deze chef begint 'shhhtraaafff' te roepen, maar ik moet zo lachen in herinnering aan Andrej1&2 dat het onderwerp al snel geskipt wordt. We hebben het verder over Amsterdam, ik wijs ze aan op n kaartje wat ze hebben waar dat ligt(ja, daar ongeveer naast Londen (tkaartje is niet zo groot)), en de aanhoudende agent wil nog weten of ik geen cadeaus in amsterdam heb. "Ja, mn vriend" antwoord ik en tik op mn ring.
'Mi mush' is de uitdrukking in het russisch, letterlijk betekent het 'mijn man' en het is een erg handige uitdrukking voor een vrouw in Rusland en omstreken. Multifunctioneel om onder allerlei gezeur vandaan te komen, je zou er een ring als reisbenodigheid voor aanschaffen. Wil men geld? Tik je op je ring, zucht 'mi moosh', hij heeft je al in dagen geen huishoudgeld gegegeven. Wil men iets anders van je, tik je op je ring, en zegt wat fermer ' mi moosh', je bent al vergeven. En zo zijn er duizend redenen te bedenken die voor dit gedeelte van de wereld aannemelijker zijn dan bij ons in west-europa ;).
Maar terug naar de agent, neeh, zegt hij, een cadeautje uit Amsterdam, voor hem. Ik gebaar hem stralend dat hij achterop mag een ritje door Bishkek, maar dat lijkt m geloof ik niet zo. Hij weet niet wat hij mist. Gezamelijk besluiten we dan dat t mooi geweest is, ik zeg gedag tegen zijn chef, en hemzelf, en rijd weer door. Op zoek naar mn verblijf hier in Bishkek, een guesthouse waar ik voor onbepaalde tijd inboek.
Mijn visa voor Kyrgystan loopt namelijk woensdag al af, eerst dat gaan verlengen. Plus moet mn Azerbijan visum hier regelen, weet niet hoe lang dat duurt, en Tajikistan zal een volgende reis moeten gebeuren.. een visumaanvraag daarvoor duurt 3-4 dagen en ik heb de twintigste met Koen afgesproken in Tashkent, Uzbekistan. Bovendien hebben de NATO en de Taliban weer erge ruzie in Afghanistan, dit keer bij en op de grens met Tajikistan. Maakt de beslissing weer een stukje makkelijker.
Als het weer een beetje houdt ga ik eens een Pk proberen hier in de bergen. Kijken hoe dat is..