donderdag 3 december 2009

Turkmenistan

Uren te laat kwam ik bij de Turkmeense grenspost. 'Te laat' omdat mr. Maksat al vanaf 9 uur's ochtends op me stond te wachten. Mr Maksat was de gids die ik via Stantours had geregeld. In Turkmenistan krijg je namelijk bij een toeristen visum standaard een gidsverplichting cadeau: met zo’n visum reis je verplicht met n gids in je gezelschap.
Maar het alternatief was terug via uzbekistan en de west-kazakse woestijn (t ustyurt plateau). Met als hoogtepunt een mogelijke 10-14 dagen wachten in Aktau, een aggenebbes kazakak havenstadje, op de boot naar Baku. Hmm, even denken hoor, vier dagen woestijn solo per motor, een weekje kramperen, en een onzekere caspische zee crossing, of met gids door Turkmenistan. Op dit moment van de reis koos ik gedachtenloos voor comfort. Watje by choice.

De eerste offerte die ik kreeg had voorzien in een auto als transport voor de goede man, maar toen ik mailde dat hij ook wel achterop GaneSh kon, was daar (tot mijn verbazing eigenlijk) geen enkel bezwaar tegen. Scheelde me een bak geld. Ik moest alleen wel een helm voor hem meenemen. Dat laatste was snel geregeld: Koen kon zijn helm achterlaten na zijn bezoek in Uzbekistan.
Ook mailde ik nog een keer extra dat ik een vrouw was, voor t geval dat het cultureel te sensitief was dat mannen achter bij dames op motoren zitten. Ook dat was geen enkel probleem. Later bleek waarom ik me geen zorgen had hoeven maken: er rijden namelijk helemaal geen vrouwen motor in Turkmenistan, laat staan dat daar enige sensitiviteit had kunnen ontstaan.

Bij de naam Mr. Maksat had ik visoenen gekregen van n magere, oudere, arabische/turkse man met snor en jaren '70 bril.
Ik meldde me bij de deur van de Turkmeense grenspost en terwijl ik daar stond te wachten kwam er echter een jonge, redelijk hippe vent op me af. De 'echte mr Maksat' (soort Wie-van-de-drie). Hij was achter in de twintig zonder overtollige haargroei en een open gezicht. Nadat ik van mn verbazing bekomen was (' i'd imagined you a bit different') schudde ik m de hand, gaf m mijn paspoort en genoot van de meest relaxte grensovergang in tijden.
Niet omdat er niets hoefde te gebeuren of ingevuld, integendeel, ik geloof wel een loketje of 8 langs geweest. Maar omdat Maksat alles regelde en natuurlijk Turkmeens sprak kostte niks extra moeite, en waren we in 45 minuten uit en thuis. Met een stapel xtra papieren stapten we op GaneSh en zetten koers naar zuidoost turkmenistan, naar Mary.(Merv)

Vijf dagen 'no brainer' waren begonnen: ik hoefde niet na te denken welke route, geen zorgen over slaapplekken, eten, wat dan ook. Alles was al bedacht. En ik moet bekennen.. was best wel eens lekker, na 28000 km alles zelf geregeld te hebben.
De lol was er achter na een dagje ook weer af, in Ashgabat (einde tweede dag) stond ik al weer ruimschoots in mn 'zelf-doen' modus. Dus mn verjaardag bracht ik door tussen de grote marmeren gebouwen, betaalde 2 cent voor de bus en toerde daarmee door de bijzonder geordende hoofstad van Turkmenistan. Vol echt gouden standbeelden van de vorige president, maar of ik er maar geen foto van wilde maken. Waarom ze dan ooit zijn neergezet.. ?

De volgende dag meldde Maksat zich weer bij mn hotel voor de laatste ruk naar Turkmenbashi. Motorrijtechnisch redelijk saai: honderden kilometers rechte weg door de woestijn. We zouden er die avond aankomen (als alles goed ging) en dan kon ik de volgende dag mooi met de boot, want mn visum verliep die dag..

was het idee..

(wordt vervolgd)