Slands wijs - gouden ring

En dan ben ik bijna Rusland weer uit en ben blogsgewijs nog maar in het begin. Voelt inderdaad als..

De lamp, daar waren we gebleven (en nee, de rest van dit verhaal gaat vast niet geheel volledig chronologisch worden).. lamp er in, tip voor moderne GS-rijders: de waarschuwing 'lamp' gaat pas uit als je de motor start. Heb dertig keer alles gecontroleerd, moest er tot mijn schande achterkomen dat GaneSh geen zekeringen heeft ("waar zouden ze die nou toch gestopt hebben in Beieren?"), maar alles deed t weer.

Op naar Sergei Possad. Moskou bij 35 graad met moto leek me wat minder geslaagd, dat doen we wel een keer op een stedentripje. De gouden ring rond Moskou leek me een beter alternatief. Een serie steden die historisch gezien een belangrijke rol speelden, met name ten gunste van de russisch orthodoxe kerk. Nou had ik aan die laatste al een snufje mogen ruiken in Finland, en ik geloof dat ik meer voor t geschiedkundig aspect ging. Deze stadjes staan bol van kerken, kremlins en kloosters, alles wat een fotgraferend touristisch hartje begeert. En een groot tegengestelde van wat ik later in Siberie tegen zou komen.

Ik arriveerde er laat in de avond, en kreeg, echt waar, een delfts blauwe kamer. De jongen die me naar mn kamer begeleidde noemde het 'echt russisch' maar mij maak je niet gek: delfts blauw. Alles blauw wit, behang, gordijn, vloer, bed..
Heerlijk geslapen, en uitgerust ten strijde, op uienkerkenpad. Het begon al goed, bij de entree van het klooster vroeg ik hoeveel t was, en de vrouw achter t loketje had zeker haar dag niet want ze brabbelde wat in het russisch en wees op n (russisch) bordje. Ik nogmaals vriendelijk: sorry, hoeveel is dat (als in 'ik lees en spreek no russki, graag hulp') en weer wees ze op dat bordje. Dat ging niet helpen zo, en toen ze met haar vlakke hand op t plankje begon te slaan had ik t wel met haar gehad. Ik 'ja,ja.. hoeveel is t nu" en weer.. toen heb ik het laagste bedrag maar genomen (100 roebels) en dat op dr deskje gemikt en ben naar binnen gewandeld. De japanner die achter mij kwam sprak ik later op t pleintje. Die arme ziel had 350 roebels moeten dokken, waarschijnlijk mijn bedrag er ook nog bij.

Binnen in het klooster moesten vrouwen een hoofdoek om, dus ik geloof niet dat ik daar lang ging blijven.. Idiote religies, die vrouwen maar willen bedekken. Een helm, soit, maar hoofddoekjes. Ik heb t eens aangezien en naar t leek moest dat alleen als je de kerk binnenging en daar stond toch een rij voor. De typische mjos win-win: geen hoofddoek, en nie wachten nie. De foto's.. die hebben jullie al gezien denk ik, die blauwe met gouden sterren.
Dezelfde dag ben ik doorgereden richting Suzdal. Ook in t bezit van een kremlin, uienkerk, etc. De weg vinden gaat de eerste (en ook latere) dagen niet helemaal vlekkeloos. Ik moet nog wennen aan het russische verkeer, het gedrag van de gemiddelde automobilist (rete-onbeschoft, heb er geen andere bewoordingen voor), en de verkeerspolitie (de GAI, ofwel de DPS, nomen est? ;) ) die te pas en te onpas verdekt staan opgedekt met hun laserapparatuur.

Enfin, qua weg werd ik die dag geholpen door een pompbediende die niet draalt, maar in mn blokje waar ik 95, 300 roebel had geschreven de route tekent (met mn macdonalds als orientatiepunt, mensenkennis).
En opschrijfblokje? Ja, ga anders maar eens benzine regelen in een land waar je de taal niet spreekt. Je moet namelijk eerst naar de kassa om te betalen (inschatting van hoeveel dr in kan, extra dimensie want je tankt altijd te vroeg of (bijna) te laat). Als ik daar in het russisch net opgezocht "300 roebel, 95" zeg (divinosta-pijat, trista roebel) loopt het gesprek bij de eerste wedervraag in het russisch al muurvast. Da. En 95 vingertjes opsteken schiet niet op. Dus dan maar met dat briefje, als een klein meisje bij de slager, maar t werkt wel. En als ik dan ook nog eens naar de pomp wijs waar ik sta, "motosikkel" zeg, en een vriendelijk 'pazalsta', dan komt het heel vaak wel goed. Sterker nog: ik ben nog nooit zo vaak zo hartelijk uitgezwaaid bij benzinepompen als hier in Rusland. Meestal staan mensen ook te kijken, en sommigen vragen wat. Ik weet nooit wat ze vragen, maar Holland, Amsterdam lijkt vaak het juiste antwoord. En 14000 km (inmiddels) is ook een veel gewenst antwoord. En veel lachen, en vriendelijke blikken. Ze maken veel goed, tussen het af en toe zeer norse en onverschillige gedrag van andere landgenoten. Zo sta ik die ochtend voor n stoplicht te wachten en stopt er een jongen op een buikschuiver-met-heel-veel-CC naast me. Een grote grijns beiderzijds, een "Amsterdam, Holland" levert een niet begrijpende blik op, dan "Baikal-Mongolia" maar, en aan zijn ogen te zien was dat het juiste antwoord. Het stoplicht springt inmiddels op groen, onze vuistjes stompen tegen elkaar halverwege de duitser en de jap, en blij met deze motorontmoeting rijden we door. Tenminste, ik rij door, hij spuit weg. Hij heeft duidelijk niet zo'n ontzag voor die DPS..

In Suzdal slaap ik die nacht in een voormalig Sovietkolos. Deprimerende toko, maar nie duur. Wildkamperen kan ik nog niet helemaal sociaal inschatten, zal vast wel kunnen, ik doe t nog even niet. Ze zeuren gepast over registratie, en mn motorparkeren, en ik zeur gepast over de herrie die mn buren maken. Gezelligheid. Op naar Kazan..

Russki

En na het stadsleven van St Petersburg was het tijd voor t 'echtere' reizen: solo door sibirsky. Oftewel 'learning russian(s) on the go' .

Mn eerste stop was novgorod, historisch belangrijk punt, niet te ver weg van SP, dus op mn gemakje inrijden in het russische verkeer met GaneSh. Hoefde alleen maar de M10 af. Hmm, maar hoe op die M10 te komen. Er volgde een eerste van vele volgende "hoekommikinvredesnaamdezevreemdestaduit"-ritjes. Mn GPS heeft geen adequate russische kaarten, en jullie weten t: als de werkelijkheid niet overeenkomt.. (dit keer op een autosloopplaats beland ' dit kan toch die m10 niet zijn ')

Enfin 2 uur en veel vochtverlies (nooit grappig: 32 graden en volbeschermende motorkledij) later zag ik een bordje: MOCKVA, ik denk .. die kant moet ik op, en daaarna op mm gemak de weg afgehobbeld. Gruwelijk veel vrachtverkeer, geen bochten, niet echt dat motorrijden waar ik het voor doe. Plus bovendien gaf mn controleunitding 'lamp' aan. Dat betekende dat een van mn lampen stuk was. Hmm. Nou rijden ze in rusland toch vaak zonder licht, dus dat kon het probleem niet zijn. Wat wel een probleem was een H7 12v te krijgen. Zullen er zat zijn, maar voor een nietrusski sprekende vrouw. Ahh well, het was nog volop licht toen ik in Novogrod aankwam, dus ik dacht: 'zien we morgen wel'.

Het hotel was ehh erg niet-sokos, maar de juffrouw achter de balie sprak een woord engels, en ook al viel het aan de buitenkant uit elkaar, de binnenkant hield nog prima, en daar wilde ik graag slapen. En dan het uitzicht, de rivier, en het kremlin ontvouwde zich aan mn balkon.
Toen ik daarvan stond te genieten, hoorde ik wat gebabbel onder me, en ik zwaaide eens vrolijk naar de jeugd die zich een balkonnetje lager ophield. 5 minuten later werd er op mn deur geklopt: Alexander, Julia en Natalia kwamen van ver en met geschenken. Volgens goed russisch gewoonte een geschenkje meegebracht, twee appels, en of ze mochten koemn oefenen want ze studeerden duits en engels, maar vooral duits geloof ik. We hebben geen woord engels gesproken. Nou heb ik ze maar niet de desillusie van mn "drie jaar verplicht duits en dan zsm laten vallen" op t VWO verteld. Dr is niks mis met wat ski-camping-deutsch. Ze hebben me de foto's van al hun vrienden laten zien (ik had toch verteld van overal op de foto.. wel.. 300 fotos later), we hebben wat heen en weer geleuterd, en ik heb blij mn appels (vitaminen!) opgegeten.
Daarna was t nog licht genoeg voor n sightsee actie van t kremlin: uit 14e en 15 eeuw, oudste in Russia.

Volgende ochtend uitgeslapen, en richting 'golden circle' rond moskva. Had met dit weer en motor geen zin om Moskva zelf te attaceren, dus lekker bovenlangs er omheen. Sergei Possad moest het worden, maar eerst de lampenmissie.
Eerste benzinepomp, geen winkeltje. Tweede benzine pomp (shell!): wel winkeltje, geen lampen. Ondertussen had ik ook benzinepompen met aparte gebouwen gezien waar iets van 'auwto-nogwat' stond (cyrillisch is nie makkelijk nie als je met 90-100 voorbij tuft), en met vaak banden en onderdelen uitgestald ervoor. Er begon me wat te dagen. Als ik daar nou.. De eerst volgende die ik zag, in de ankers, en er op af. Ze dachten eerst dat ik koffie wil (ja, ook, maar niet nu, dat ik dat ooit..).
Ik had intussen mn taalboekje tevoorschijn getrokken , wees op t plaatje van n auto, op de koplamp en zei toen vragend iets van 'lampach'. Ze begrepen me zelfs, en de goede jongen was heel terwille, overlaadde me met een berg russisch, en toen hij de blik op mn gezicht zag, pakte hij een vel, schreef H7 da, 12 V .. en zette toen een kruis door t laatste. Mn volgende vragende blik werd ook perfect geinterpreteerd, want hij en zn maat begonnen me met handen en voeten uit te leggen waar ik die 12V dan wel kon krijgen. 500 meter doorrijden en dan naar links, ik kan t compleet fout begrepen hebben, maar volgens mij was t dat. Ik spassibaa-de vriendelijk, de jongen zei nog wat van white house (ik dacht al, hoera voor obama, maar hier in rusland heeft de president er ook een heb ik intussen geleerd). Ik 500 meter doorgereden, en daar stond een geel bord met een bougie erop, en verrek, dit huis was ooit wit geweest. Het was een tractor- en landbouwonderdelen shop. Ik had intussen mn notitieblok gepakt, want zoveel non verbaal geluk ging me vast geen tweede keer overkomen. H7, 12V, lampachki zei ik met een brede vragende lach. En jawel! Na wat gerommel kwam de vriendelijke ronde mevrouw met 5 van die lampen terug. 5 vond ik wel wat veel, maar twee was een goed idee, reserve kan niet kwaad leek me. Ik rekende af, en toen ik buiten kwam had haar man mn koplamp al opengedraaid, om te zien of ik wel de juiste lamp had besteld. Hebben m maar gelijk gewisseld..

Later meer, krijg net een melding op mn scherm dat over 5 minuten mn computer en de internettoko hier in Tomsk (deze stad is n heerlijke oase van openheid en relaxdheid hier in Siberie) gaat stoppen en dat soort dingen zijn onverbiddelijk. Wordt vervolgd..

Finland - St Petersburg

" Eindelijk" n updeet. Alhoewel jullie via de foto's al een hoop weten.

Rusland. Wat een land. Vanmiddag vrienden gemaakt met de russische verkeerspolitie (zat er aan te komen, reed al drie dagen aanhouvrij ;) ).

Maar eerst waar we gebleven waren: Finland

Bij de kamer met ingebouwde sauna. En de beren in het bos, die ik graag eens wilde zien. De avond dat me uitkwam deed de berenman geen berensafaris, maar de volgende avond kon wel. Mooi. Ontmoetingspunt: vanaf de e63 naar t oosten, vuotunkt, die weg 26 km volgen, tot de t-kruising, links 150m, rechts kuntijarvi 12km, bij t houten bord, 2 km naar links.. Nou kom ik in Nederland al af en toe te laat, geen wonder dat deze omschrijving ook voor enige vertraging zorgde.
Ik werd opgevangen door een grote stoere, edoch zwijgzame boswachterfin die me naar de observatieplek bracht (lees: kijkhut). Maar we konden nog niet t veldje oversteken, want er zat al een beer. Die wist natuurlijk wel de weg, en was wel op tijd.
Vlak achter de boswachter verscholen sloop ik naar de hut. Die beer moet wel stekeblind zijn, want ik had een mooi camouflageoranje jack aan. Hmm. Tot zover mijn 'in touch with nature' zijn. In de hut waren nog twee andere finnen, die geen engels spraken, maar gelukkig zorgden de beesten voor entertainment: 6 stuks kwamen er die avond langs, normaal zitten ze de hele avond op een of twee te wachten.. Om een uur of twaalf snachts vond ik t mooi geweest en heb een van de heren me naar mn motor laten escorteren (alleen was beregevaarlijk ;P ).

Ik logeerde die nacht in een heerlijke gastvrije plek: ten zuiden van Kuusamo.Ik had t adres uit de youthostel gids, en wat bleekna eerst vijf minuten engels tegen elkaar te hebben gesproken: eigenaar nederlands en zijn vrouw zuidkoreaans. Top. Omdatik snachts aan t berewaaien was geweest, mocht ik de volgende ochtend ontbijten wanneer t uitkwam. Ze hebben in finland speciale warmtekasten voor kleding. Soort koelkast maar dan omgekeerd met hete lucht: heerlijk je natte zooi inhangen en in een uurtje warm en droog. Zo zijn er op veel parkeerplaatsenn ook stekkerdozen. Had me af lopen vragen wat die daar nou deden, totdat ik een oude mercedes met stekker aan de voorkant zag. Geen elektrische auto's, nee, een 'box' in de motor, een soort dompelaar in t motorblok zodat je voordat je in alle kou wegmoet je auto op kan warmen. Dan start die tenminste. Elke 10 graden onder nul is een uur vantevoren aan t infuus heb ik geleerd.

Enfin zo, terug naar Kusaamo, halverwege de middag was ik eindelijk op pad richting zuiden. Even wat fototjes van n meer maken voor de kijkers thuis.. Maar wat zag ik door de zoeker: wat staat die achterband in een keer leeg. Dat kan toch niet in die 5 minten dattie hier staat.. En jawel hoor. Ik had in Noorwegen al ontdekt dat ik mn ringsleutel 24 vergeten was, dus no way dat ik dat achterwiel er zelf af kon halen.

Op een of ander voorzienend moment had ik wel net voor vertrek mn wegenwacht service naar europa uitgebreid, en aangezien alles in euri betaald wordt in Finland.. leek me dit nou een moment om gebruik van te maken.

Hoera voor t mobiel (reizen is niet meer wat t geweest is *grijns*), ik belde naar den haag, irriteerde me aan de juffrouw aan de telefoon ('als ik u toch net mijn gps coordinaten heb gegeven, weet u toch waar ik sta, en hoeft u toch niet nog eens tien minuten van mijn beltijd in google te gaan zoeken waar in Finland dat precies is')., maar ze activeerde wel de boel. "Kon wel even duren". Ik pakte een boek uit mn koffer, en ging aan het meer zitten. Best handig, pech krijgen op een picknickplaats. De finnen waren wat efficienter, want nadat zij een akkoord hadden vanuit nederland, belde een engels sprekende meneer mij op, ik las hem de noodinstructies van het hok van de reddingsbrigade op (zat ik met mn rug tegen), en hij wist precies waar ik was. Niet veel later stopte er een niet-engels sprekende maar erg handige afwb-er in een busje, die me met veel nijverheid weer op pad hielp. De goeie ziel heeft zelfs mn remvloeistof nog bijgevuld. Hoera. Plan werd wat bijgesteld, en ik reed gewoon wat minder verder zuid die dag. De dag daarna naar Valamo klooster, oud orthodox, en redelijk commercieel want je kon er ook blijven overnachten. Dat was de meest stille kamer in tijden, heb heerlijk geslapen . En een bootochtje over de finse meren gedaan. En een orthodoxe ochtendmis, een verhaal apart, je moet daar blijven staan. Gelukkig hoorde ik dat pas achteraf nadat ik al een uur gezellig tussen de ouwe bessen op t zijbankje had gezeten.

En toen.. richting St. Ptersburg. Eerst de russische grens nog over, en schrikverhalen gelezen over de tijdelijke vooertuig importellende verliep de hele grensprocedure erg vriendelijk. Zij sprak geen engels, ik geen russisch, dus we kwamen er goed uit. In een half uutje, drie kwartier de grens over. En over de grens kennis gmaakt met verkeersmores in Rusland, samengevat na een dag:'soms als idioten, soms als geriatrie?'. Begin het nu na een dag of vijf op de weg wat beter te begrijpen, maar rechts inhalen is geen probleem (nou is dat dat voor mij ook niet, ik pas me snel aan), stilstaan op de snelweg, 30 inde linkerbaans.. Soort spits in de Randstad. Het kan allemaal. Behalve als de GAI kijkt (wegpolitie). Dan mag er niks.

In St Petersburg ingecheckt in t Sokos, n lekker chill, bits 5 * hotel, want Koen kwam me hier opzoeken, dus een plaatsvervangend Amstel voor Yoko en John was wel gewenst. GaneSh heeft 5 dagen prima vertoefd tussen al t bovenmodaal(ladaal?)autogeweld.

St. Petersburg is een geweldige stad voor n stedentrip, genoeg dingen te doen en zeker in de zomer is het er goed passagieren. Hermitage bezocht, dat vond ik een geweldige ervaring, weliswaar lang in de rij om binnen te komen, maar met goed gezelschap is dat allemaal niet zo erg. Ik dacht van te voren dat het een btdt-tje zou worden maar eenmaal binnen word je zaal na zaal met meesterwerken overvallen. KWas na een paar uur helemaal op van zoveel heftigheid. Dat musuem mag bij mij in de rij van gogh-d'orsay-moma. Wat een aanrader.

Ook de rest van de stad is historisch rijk met veel monumenten, gebouwen enzovoort. Wat me opvalt is dat men overal foto's met zichzelf van maakt. Ik heb zelden zoveel mensen zich ergens voor, in, achter, op, onder zien laten vereeuwigen. Kbedoel .. leuk hoor, maar zo'n rembrandt of matisse wordt naar mijn mening er echt niet mooier op als jij er met je giechel voor staat. Maar och..

En dan al de te korte ponnies, te lange matten, te veel drank, te weinig stof in rokken en blousjes, te veel polyester in de pakken.
En dan wel t Kirov theater. Het was zomerfestival dus we hadden de mogelijkheid voor n opera, Madam Butterfly eenmalig, en dan zoveel kwaliteit voor een avond op het podium. Indrukwekkend. Veel contrast in een land, een stad. En dan ben ik nog niet eens in Moscow geweest.

Hakken: zo ongelooflijk hoog. En zonder problemen t hele middaguitje op plus 5 cm. Volgens Koen vergaapte iedereen zich suf aan mn lompe teva's, en ik zat me daarentegen de orthopedische implicaties van zoveel naadhakken te bedenken. 'Further research .. etc etc" .

Kortom: ik snap er nog niets van. Veel indrukken, en alles is anders dan het lijkt. Ik heb op mn iPhone een programmaatje gezet die er voor zorgde dat ik t cyrillisch alfabet leerde kennen, en ik probeer me nu te bekwamen in wat basaal russich. Pittig. En noodzaak, aangezien ik solo door siberie ga..

wordt zsm vervolgd!

Suuomi via de Kaap

Ik liet jullie achter op regenachtige Lofoten, die zelfs in het grijze miezerweer nog mooi waren.
De volgende ochtend op mn gemak opgestaan. Altijd al geweten dat ik geen ochtendmens ben, nu komt m'n natuurlijke ritme nog beter tot haar recht: tot een uur of acht, negen slapen, langzaam wakker worden bij een goed uitgebreid ontbijt, en dan om een uur of elf, twaalf op pad.
Het Goede Leven. Kan ook aan het 24uurs-licht liggen, ik heb om elf uur 's avonds nog het gevoel of het eind middag is.
Anyway, dat Goede Leven werd die dag nog eens benadrukt, want ik wilde met het veer van Andenes naar Senja, en die gaat maar twee keer per dag. Om 0900 en om 1700 uur.
Wel, het werd een rustige rit. Sterker nog, superchilaxed, want de westkustweg die ik ergens aanbevolen had gekregen was een soort b-weg recht aan de zee. Wat een ongelooflijke stilte. Het landschap ruiger dan de Lofoten. Meer solitude, het gevoel van alleen mogen zijn op een prettige manier. Het was geweldig. Het is nog altijd de tocht, en niet de herberg waar het om gaat.

Het oversteek met het veer bewees dat nog eens extra: ten hoogste 20 man aan boord, een langzame, loom makende deining, en een strakblauwe lucht en zee omgeven door besneeuwde toppen aan de kust. Onthaasten avant la lettre, de oversteek duurde twee heerlijke uren.

Die deining was substantieel, en genoeg om me zorgen te maken over de stabiliteit van GaneSh beneden om het autodek. Ware het niet dat hij weer goed vast stond: ik had goed opgelet bij de vorige dekknechtvriend, en ik stond heel tevreden over mezelf en mn zelfwerkzaamheid met een krrrkrrkrr de eerste spanband aan te halen. Blijkbaar met een toeristische snelheid want toen ik weer opkeek hadden twee nieuwe dekknechtvrienden vliegensvlug twee banden aan de andere kant gespannen en vastgezet. Tot zover de zelfredzaamheid. Ik heb mn chocoladekoekjes maar met de mannen gedeeld.

Het eiland Senja was ook een motorijdersgeschenk, heerlijke wegen, langs kust en landerijen. Kruisen in de 'avond'zon, en ik kwam die avond veel te laat op mn slaapplek aan. De receptionist uit z'n bed gebeld, er stond op de deur dat dat moest. Zijn wraak kwam de volgende dag, toen het naar ik dacht hardgekookte ei, gesnaaid van t ontbijt voor evo, in mn broekzak stukging. Het struif zat tot in mn laarzen. Oh well.

Na zoveel motorgweld was het weer tijd voor wat voedsel voor de geest: op naar Alta, een plek in Noord Noorwegen waar vijf- tot zesduizend jaar oude rotsuitbeitelingen zijn gevonden. Wijs geworden door de dag ervoor eerst een kekke hut gescoord. Nog een voordeel van solo-reizen: je mag altijd boven in het stapelbed.

Toen naar het museum bij de rotsplekken. Hmm, weer een boel campers en twee grote bussen. Dat beloofde niet veel goeds. Tot ik besloot eerst de extra tentoonstellingen in de kelder van het gebouw te gaan bekijken.
Ik weet nu hoe noorderlicht onstaat. Kewl. En dat het Aurora Borealis heet (krijg de wel de hele tijd Lyme disease associaties). En dat de laatste winter van WO II ook in noord noorwegen bar en boos was. En dat de Sami al heel lang in Finmark zitten.

Tegen de tijd dat ik uitgepionierd was, leek het me een mooi moment om de rotsen te gaan bekijken. Nooit volgens t boekje, dus achteraan beginnen, 'post 7-14' volgens de wegwijzer. Die lagen ook t meeste naar de zee toe, leek het. Ze lagen defacto zo ver weg dat de bussen geriatrie het te ver en/of te steil hadden gevonden, en ik de hele plek voor mezelf had. Geniaal, Mjosiana Jones! Puur genieten. Helaas gingen ze op een bepaald moment dicht, anders had ik er nu nog gezeten.

De volgende dag tijd voor een btdt-actie, een jemoetereenkeergeweestzijn: de Noordkaap. Had van te voren al gelezen dat het een tourist-trap is. En was dus op mn favoriete tijdstip vertrokken.
Totdat ik steeds noorderlijker kwam, de wolken steeds donkerder en lager werden, en de wind steeds rukkiger. Het is een gewoon tweebaansje dat daar door die bergen heen sligert, met niet veel ruimte tot een berm een stukje lager. Tijd voor de knieen wat strakker tegen de tank en de handen stevig doch ontspannen aan het stuur. Vooral de tourbussen en vrachtwagens (watdoendiedaarnou?) zorgen voor van die winddreunen als ze je tegemoetkomend voorbijgaan. Wel mooi dat, om de kaap te bereiken, de tocht een heel klein beetje bar is. Geeft tenminste nog enigzins het gevoel van behouden huys ende voldoeningh. Niet zoveel voldoening als al die fietsers zullen hebben die ik onderweg tegenkwam, mensenlief wat werd er getrapt en gezwoegd. Boudewijn de Groot kon zn hart ophalen. De Noordkaap spreekt klaarblijklijk bij veel soorten mensen tot verbeelding als bestemming van een tocht.

Op het moment dat ik bij het toegangspoortje in de rij stond met mn motor was het zicht maximaal 20 meter. Ik vroeg me toch een seconde af of ik daarvoor nou wel 210 kronen voor moest neertellen, maar ja, vijftig meter onder de top keer je ook niet om op everest.

Er waren naast fietsers ook veel motorfietsers op het noordkaapidee gekomen en eindelijk wonnen we het in aantal van de campers. Het weer klaarde gepast even op om een foto te laten schieten, heb een kaartje gepost (hi mam!), en ben weer zuidwaarts gegaan. Op naar St. Petersburg.

De stop die nacht was nog een speciale plek. De Husky lodge van n Noor die al veel sleehondenraces heeft gewonnen. Naast de meer dan 30 sledehonden verzorgt hij ook gasten die op twee poten lopen. Je kan overnachten in diverse hutten die hij zelf gemaakt heeft: origineel houtwerk met mulitfunctioneel ontwerp. Overal natuur en dierevellen, ik verwachtte elk moment Fred&Wilma te zien binnenkomen. Lijkt me geweldig, zo'n sledehondentocht. Jammer dat er nu geen sneeuw lag.
Maar wel handig voor mn doorreis naar Finland vandaag. Eerst gedag gezegd tegen de doggies, geen eieren in mn broekzak gestopt (toch?), en via Inari met een museum stop (weet nu alles van Lappen, rendieren, en winter in Lapland (ze zullen hier wel prozac bij t gros verkopen, zoooo donker)) nu in Sodankyla beland. Finland, het land van de duizend meren, de duizend lettergrepen, de duizend vriendelijke mensen. En van gratis sauna in je eenpersoonskamert. Life is Good, ik ga zweten..

kha, Mjos