naar Lofoten

Sogndal tot ergens boven Lofoten, ongeveer 4000km op pad


Toen ik eerder schreef dat t bijna niet mooier kon.. jullie begrijpen het al, ik had t fout. Erg fout. Wat een geweldig adembenemend land is dit toch, wat een natuurlijke rijkdom, ruimte, en relatief om de hoek van Nederland. Tis jammer van die walvisvaarderij.

Ik verliet 's ochtends het youth hostel op het gemakje: eerst GaneSh een aai over zn bol, wat boutjes aangedraaid (niet voldoende, zag daarnet dat ik de moer van mn middenbok ben verloren, die zal ik wel niet goed hebben aangedraaid met t monteren van mn valbeugels net voordat ik vertrok. Gelukkig zat er nog een zelfborgende moer in mn heuptasje, morgen maar ns echt aandraaien), mn webadres op de koffers geplakt. Kortom, de dag was half voorbij toen ik mn been met wat moeite over de koffers heenzwaaide en vertrok.

Gelijk na de afslag was het eerste fjord er een van diepstil helder water en schitterend groen omgeven. Sommige momenten en beelden schieten voorbij als je op de motor rijdt en zo mis ik af en toe een fotostop.
Ook kan je niet altijd ter plekke in de ankers. Al lijken die duizenden nederlandse en duitse camperfahrers daar anders over te denken. Ben zo blij dat ik op de motor ben, moet er niet aan denken een halve dag achter zo'n truthaan vast te zitten met n auto of kampeerunit. Haan omdat ze te hanig zijn om even aan de kant te gaan, en dat trut.. wel jullie kunnen de bijpassende rijstijl voorstellen. Hoe mooi de omgeving ook is.

Maar voordat de weg nog goed en wel begonnen is, word ik die dag alweer gestopt door een wegwerker. De weg is even afgesloten wegens werkzaamheden, gaat over 30 minuten weer open. Ik besluit een stukje terug te rijden om daar gezellig naast twee noorse bikers in de zon in het gras te gaan liggen. Taalbarriere irrelevant.

Half uurtje later mogen we weer, maar ik mis in mn 'chillax' stand bijna de mogelijkheid om met deze shift mee te mogen rijden. Diezelfde wegwerker wil me weer stoppen, ik houd mn hoofd eens schuin en pretendeer een bambiblik. (met zonnebril en meegekleurd vizier, yeah right). "But hurry", zegt het goeie jong nog. Ik kan je zeggen, ik was zeker niet t laatste boven aan de weg.

Schitterend landschap onderweg, en ik geniet. Tot bij de afslag van de 15 naar de 63 naar Geiranger fjord. Daarop die hoek is genieten een understatement. Wat geweldig, dat ijsmeer met die machtige bergen er naast dat in een keer voor me ligt. De zon schijnt er precies in, en ik houd mn adem in. Ik kom er niet toe een foto te maken, maar wat is dat mooi. Ik rijd verder langs schitterend landschap en merk dat t weer wat drukker word: ik draai een laatste bocht voor Geiranger en stuit weer op iets wat me de adem beneemt. Dit keer zijn het echter 5 bussen vol toeristen, die niet overdreven 5 rijen dik met zijn allen vanaf dezelfde plek een foto willen maken. Herinner me er aan volgende keer niet meer in het hoogseizoen te vertrekken?

Die dag rijd ik als dessert nog de Trollstiegen, het is al wat later op de avond, en het meeste verkeer al van de weg. Heerlijk. T is toch al de hele nacht licht lijkt het, dus niets te 'voorhetdonkerbinnenwezen'.

Met al dit gecruise kom ik natuurlijk nooit in Mongolie, dus de volgende dag is er een van kilometers maken. Bij Trondheim weer eens een echte file. Was het al bijna vergeten hoe dat is. Ik eindig die avond tot boven Mosjoen, doe een hutje, slaap heerlijk in eindelijk wat donkerte. Dat lange licht gooit mn bioklok zo gruwelijk in de war, net of je iedere dag dienst heb gehad.

De dag erna rijgt zich naadloos aan de voorgaande qua weer en uitzichten: de west kustweg naar Bodo. Wederom een dag van zingen, bochten en chillaxen op GaneSh. 53 tunnels, waarbij de temperatuur van 24 naar 8 graden valt in zo'n gat, wat pontjes, ach het leven wordt niet veel beter dan dit.

Ik maak me op voor de Lofoten. Een eilandengroep geroemd om haar schoonheid. Zet in Bodo mn tentje op, en neem de volgende dag het veer naar Moskenes. Een pont vol Fransen, nooit grappig. Gelukkig helpt een dekmaat me met GaneSh vast te zetten, en hij bekent me ruimhartig in NoorsEngels dat hij dit ook alleen maar doet omdat ik een vrouw ben. Hoera voor mn borsten!

De Lofoten zelf zijn inderdaad zoals veel omschreven schilderachtig mooi, ook op deze regenachtige zondagmiddag. De druil laat me echter wel besluiten door te rijden naar het noorden, waar de hemel meer wolkenloos lijkt. Das t voordeel van solo, het maakt niet uit waar je stopt of waar je verdwaalt, zolang de zon de volgende ochtend maar weer in je gezicht schijnt, dan weet je dat je naar het oosten rijdt. (Maar eerst nog even noord).

wordt vervolgd,
kha, M'jos

En voor de motorrijders onder ons: GaneSh doet een dikke 1: 23, dus bijna 400 km per tank, de tkc's houden zich nog braaf, ben mn steeksleutel 24 vergeten *lampje*, een bout van mn middenbok verloren, trek op tijd aan mn oscootje, ben met die tempwisselingen blij met mn Gerbing (watje mjos), kortom: alles welwel dus.

eerste schreden in Norge

Ik grijp het stuur met twee handen vast en probeer nog eens GaneSh terug omhoog te trekken. Dat lukt nioet. Het grove gravel van het pad werkt niet mee, sterker nog, het achterwiel graaft zich bij iedere ruk steeds dieper in. Ik sta vast.

Potver, ik voel me net die muts uit de Planet Inetrenet reclame: 'sla nu rechtsaf'. Blind mn gps volgen, ik had veel beter moeten weten.

Ik reed Oslo uit in westelijke richting, toen ik in een aanval van briljantie bedacht dat een andere weg vast korter zou zijn. Vraag me niet waarom mijn geest die gedachte lanceerde, en kort na de afslag bekroop me reeds het gevoel dat deze spontane ingeving wel eens niet zo briljant geweest zou kunnen zijn: voor me stapelden zwarte regenwolken zich op en de weg 'ging niet helemaal west meer'.

Tijd om om te draaien, en terwijl ik daar toch even voor stopte, de gps en passant de snelste route naar Kongsberg laten bepalen.
Gps zei 'ga hier naar rechts de onverharde weg op'. Daar had ik natuurlijk wel oren naar, dus enthousiast draai ik het pad op. Het pad ontplooit zich als een mooi karrespoor met van dat ruwe steenslag. Na 500 meter splitst zich een pad af van het hoofdpad. Gps zegt wederom keurig 'neem hier afslag'. Op dat moment verbaasde ik me nog positief over de nauwkeurigheid van t ding: het was namelijk al wel een zeer landelijke omgeving.

Totdat ik de 120 graden draai had gemaakt en het einde van de steile helling die ik al halverwege naar beneden af ben, in de gaten krijg: er doemt een dubbel hek.
Hmm denk ik nog optimistisch met teveel vertrouwen in gpskaartmakers: dat kan vast open. Totdat ik het op een paar meter nader en ik twee hangsloten ontwaar: op slot. Terug dan. Maar achteruit gaat niet meer, hoe ik ook ruk en trek. Draaien lukt ook niet. Hmmm dan de koffers er maar af, dat maakt de zaak een stuk lichter, dan lukt het vast de motor weer omhoog te trekken. Intussen begint het zacht te druppen. Ik demonteer mn Jesse's en probeer weer GaneSh wat terug omhoog te trekken zodat ik tenminste wat.. op dat moment glijd ik met motor en al door de gravel tegen het hek aan. De gedachte aan mn vorige blogpost, over obstakelloos en zo, schiet me te binnen. But-reisgoden, nooit verzoeken, wist niet dat ze ook websites lazen.

Gelukkig lijkt er door het gewicht van de motor wat ruimte tussen de hekken te komen. Ik ruk en trek aan de achterkant van de motor zodat ik ongeveer parallel aan het hek kom en frut het voorwiel en de valbeugel ertussen. Met mn lijf hang ik in het linker hek om dat zo tot medewerking te dwingen en GaneSh schuift er wonder boven wonder tussendoor. Pfff. Ondertussen zijn de druppels uitgegroeid tot regen, maar niks kan me deren: woohoo, eerste obstakel van de reis overwonnen.
Ik hang de koffers er weer aan, en met wat gezond verstand beland ik die avond veilig in Kongsberg. De (jeugd)herberg is er helaas vol (deja vu), en ik meld me bij een van de twee hotels die de plaats rijk is.

De volgende dag een werkelijk schitterende rit naar Lysbotn, ik heb ondertussen een kaart erbij gekocht voor de visuele ondersteuning van mn navigatie-ingevingen. Zo rijdt t een stuk zekerder. Onderweg stop ik bij diverse stavkerkjes, een noorse manier van kerkje bouwen uit de 13 eeuw, waar ze dmv staven (pilaren) de grond onder het het kerkje en bovengronds t kerkje zelf bij elkaar hielden. Principe werkt klaarblijklijk prima, want er staan er 800 jaar later nog zo'n 30 verspreid door Noorwegen.

Overnachten doe ik die nacht in de jeugdherberg van Lysbotn. Na een dag bochten draaien en heerlijk toeren wil ik s avonds voor t slapen gaan een lekker hete douche nemen. Goed voor de spieren. Ik zet de kraan aan, laat t lekker stomen en stap onder het stromende water. Klinkt er in een keer een heel harde bel. Die niet stopt en indringend blijft rinkelen. K**, mn handdoek, zit nog in mn koffer aan de motor. Voor ik wat fatsoenlijks bij elkaar gegrabbeld heb, staat t alarm al een minuut of wat door de hele toko te bleren. Iedereen staat al op gang, Marjos is de laatste.. en de veroorzaakster van dit alles blijkt. Oops. De bordjes in het noors dat de stoom van de badkamer het brandalarm triggert had ik niet helemaal begrepen. Sorry jongens.. kruip maar weer lekker in bed. De volgende ochtend geen walk of shame in de ontbijtzaal, ik slaap uit, de meesten zijn al op pad.

De weg terug naar boven is schitterend, veel haarspeldbochten, en een heuse tunnel met haarspeldbocht, da's een eerste. Mn lamp staat na wat gefreckel in mokum aan een koplampbeschermer veel te laag en het is waarlijk een 'hoera er is licht aan het eind' ervaring. De route is verder schitterend en ik verbaas me positief: dat Noorwegen zo ontzettend mooi is (en dat ik dat niet wist *krab me achter de oren*).

Bij de Preikestolen (kewle rots aan rand fjord) besluit ik me laf te gedragen en me niet in het toeristengewoel te storten. Vijf autobussen en de hondereden campers en nog meer auto's op t parkeerterrein nodigen me nou niet uit tot twee uur klimmen, dus ik stap na 15 minuten pauze weer op en reis lekker noordwaarts. Onderweg meerdere motorrijders, en vaak bij ponten tijd voor een leuk praatje. Toch eens snel mn websiteadres op mn koffers plakken, want zodra men hoort dat ik op pad ben naar verweg, is er veel interesse. Ik overnacht in een skioord waar szomers niet zoveel getelemarkt wordt. Voordeel: lege kamers, goedkoop (voornoorwegendan) bedje.

De volgende twee dagen leek me goed na al dat motortoergeweld, eens wat 'cultureler' door te brengen: Bergen. Havenstad aan fjord, werelderfgoed, met allerlei toeristische bezienswaardigheden, maar vooral ook bekend lokaal om de hoeveelheid regen die er valt. Record van 87 dagen achtereen is duidend. Hmm.

Ik heb mazzel. Mazzelissima, want blauwe lucht en zon begeleiden me op mn wandeltocht door t centrum, de haven en er om heen. Het leukste nog de funiculars (treinbaantje) naar boven, ik kreeg eerst allerlei urologievisioenen bij die naam, maar toen ik me daar overheen had gezet, ben ik naar boven met t baantje gegaan en toen van daar uit lekker op mn gemakterug naar het centrum gebanjerd. Heerlijk zon, en schitterende uitzichten over de stad. Met veel vrolijke noren op terrasjes.

En vandaag weer een geweldige dag motorrijden. Ik zal zo eens wat video's op de site mikken. Strakblauw, schitterend landschap en heerlijke wegen.. Veel pontjes, veel, heel veel tunnels, met zonnebril op geeft dat af en toe aparte gewaarwordingen, vooral als ze niet verlicht zijn. En dan daarna weer nog meer fraaiere uitzichten.

Morgen de Sognefjellet weg. Dat schijnt een van de mooiste te zijn. Maar kdenk niet dat het veel mooier kan eerlijk gezegd..

latermeer, KHA, Mjos

das boot (naar Oslo)

Zit op de boot naar Oslo, en alleen t zachte hellen voor- en achterover (ik type dit op n bank in de lengte richting) doet me er aan herinneren dat ik op zee vaar. De tocht zal zo'n acht uur duren en Stena probeert er van alles aan te doen opdat de goegemeente zich niet verveelt aan boord. Lange rijen gokkasten ben ik al gepasseerd, en heb net vriendelijk (doch zeeeer beslist) het aanbod afgeslagen om mee te doen aan de bingo hier in de bar. Muzak op de achtergrond laat me regelmatig naar mn ipod grijpen, maar: er is internet! En dus een update voor jullie.

Ben eergisteren vertrokken uit nederland maar voelt al maaaanden. (zo, binnen 7 regels t tweede cliche).

Dinsdagavond in t 'grand hotel de Kromme Raake' mooi wat kwaliteitstijd in de bedstee doorgebracht, zodat ik woensdag chillaxed afscheid kon nemen van K. Toen ik t afgelopen jaar deze reis plande, kon ik niet bevroeden dat ik die zou rijden met n ring aan mn vinger. De sterren er in zullen me de weg wijzen.

De eerste dag van Eenrum (tweecola, sorryslechtegrap) naar Flensburg was er een van kleinere wegen en toch wel doorgassen. 'S ochtends eerst op zoek naar wat extra tie-wraps (kan je nooit teveel bijhebben, net als ducktape), en olie voor mn osco. Na wat doorverwijzen belandden we bij de 4in1service in Winsum, alwaar een zeer vriendelijke medemotorrijder (Ducati multistrada) mijn olieflesje uit prive-voorraad bijvulde. Dank. De toon was gezet voor de dag, want later ontmoette ik bij de pomp in Winschoten een medemotoreiziger, op weg naar de Harz (ha Wietse), die me wat goede tips voor de trip naar Noorwegen gaf. (die bingo vertelde hij er wel niet bij, da's waar ook). De autobahn trok me niet zo rond Bremen en Hamburg (twas al wat later op de middag inmiddels) dus via de binnenwegen en pont naar Gluckstadt. Nomen est omen leek me.
Die binnenwegen waren mooi bochtig dus ik was me net aan t amuseren toen ik in de verte een groen-witte auto met daarin een lasergun op me gericht zag. Hmmm. Gelukkig was Derrick me die dag terwille. Slechts een handje met een 'langzamer langzamer' beweging kwam er uit het venster, en ik besloot me in oefening voor Noorwegen alvast wat meer te gedragen qua snelheid. Overnacht in Flensburg, waar de mevrouw van t hotel me parkeergeld voor mn motor wilde laten betalen. Haha. Nooit grappig, duitse vrouwen zonder humor (of is dat een pleonasme?).

Volgende ochtend me als een reiziger gedragen bij t ontbijt: mn zakken vol met cvo (crackers-voor-onderweg) gestopt, en daarna heerlijk langs de westkust van Denemarken naar t noorden gereden. Was nog nooit in Denemarken geweest (eg nie, vraag me niet..). Had t zelfde beeld als veel buitenlanders bij Nederland zullen hebben: ken ze van hun voetbalteam, en over de rest nooit veel bij voorgesteld. Vind het jolige lui, leuk geld (hartjes op hun muntjes, che!) en heb een heerlijker rijdag gehad: zon, duinwegen, zacht glooiend, veel mossig groen en okergeel, toch nog beetje bochtjes in de ver ver vergezichten. De hotelmevrouw in Aalborg die avond versterkte mn beeld van vriendelijke Denen, want ze hielp me laat op de avond aan eten (chinees), gaf me gelijk n nieuwe kamer bij n defect, wist een mooie plek voor GaneSh (onder mn raam), en schonk desgewenst n colaatje. Kijk. Ze bestaan wel.

En nu op de boot naar Oslo. Geen stoere reizigersverhalen over afzien, roestbakken, perfect storms (komt nog?), maar n perfect geoliede logistieke machine die met n reserveringsnummer via het net genoeg heeft om mij en GaneSh aan boord te krijgen, goed vast te zetten, en me onderweg ook nog mn blog te laten updaten.

Life is Good (en erg obstakelloos, ff houden zo ;) ). Hoop dito bij jullie.
bsdbg, M

PS: heb al een paar tankjes benzine (lees: donaties voor Warchild) mogen ontvangen. Top. Gezien het aantal hits op mn pagina denk ik echter dat er nog veel meer potentiele gasgevers onder jullie zijn. Geneer je niet, en sponsor naar hartelust. Ik zoek t avontuur (gevaar?) op, zij krijgen het door hun strot geduwd. Help me hen te helpen? (derde cliche).

laatste dag

Laatste dag voor vertrek, en nog zooooveel te doen. Ah well, dan maar de zen approach: het zal wel goed komen (en zo niet.. ).