vrijdag 28 augustus 2009

Moron-Olgii, mijn persoonlijke dakar rally

Na drie dagen met de voet hoog was de kriebel om te gaan groter dan mn ratio. Enkel in t enige stuk rekverband aanwezig in dit gedeelte van Mongolie (je gelooft t niet), plus zelfmade enkel tape (hoera voor de leukoplast-hospital), dit geheel in de linkerlaars gestopt, stevig aangesnoerd, et voila.. rideable.

Nu mn offroad-zelfvertrouwen nog terug krijgen. Inmiddels had ik wel beetje door hoe kaarten, wegen en routes werken in Mongolie (lees: niet ;) ), en ik vertrok het westen van het land. Ik was al gewaarschuwd dat de logistiek en dergelijke daar wat minder kon zijn maar ach, de zon scheen, en ik had ruim de tijd een beetje aan de verschillende soorten ondergrond te wennen. Een kilometer of twintig uit de stad moest ik eerst een pas over, schitterend langs een rivier, om een berg heen.. en.. verdomme, regen. Ik aarzelde geen moment en stopte bij het eerste beste houten huis wat ik zag om te schuilen.
Daar was net een mongolische familie aan de thee, en die vonden het niet meer dan normaal dat ik daar binnen kwam vallen. De middelste dochter sprak wat engels, en ik kon t niet maken de vreselijke melkthee af te slaan. Mongolie leeft erop, mijn lactoseintolerante darmen gruwen ervan. Gelukkig komt er al snel weer een straal zon door, en enthousiast wijs ik naar buiten 'nar' (zon), en laat met redelijk fatsoen de halve kop staan: tijd om weer door te gaan.

Het rijden zelf gaat steeds beter, maar de balans van op de stepjes staan is ver te zoeken met dat been. Ohh well.. Ik rijd een heerlijk stuk door die dag, de modder is vaak al erg opgedroogd, en alleen als ik hoger gelegen land op zoek om te gaan kamperen word t wat natter. Deja vu?
Ik ook, ik let even niet op, zit op mn zadel, en mn linkervoet slaat van t stepje tegen een hooggelegen graspol aan. I'm not amused meer en besluit binnen nu en twee kilometer mn tent ergens op te zetten. Ware het niet dat 500 meter na dat besluit het achterwiel weer eens voorbij komt, en Ganesh weer op een oor (knipper, handvat, spiegel etc) ligt. Ik probeer met de kracht der wanhoop m weer solo omhoog te krijgen, maar de beladen motor is gewoon te zwaar in deze omstandigheden voor mij. Ook heb ik de laatste twee uur al geen auto gezien, dus na een kwartier wachten besluit ik tot een wat actievere probleemoplossinggerichte aanpak: ik loop door steppe en land een kilometer of twee naar de dichtsbijzijnde yurt, die ik in de verte kon zien liggen.
Daar aangekomen probeer ik uit te leggen waarom ik kom buurten, zo op deze mooie zomeravond in deze vieze motorkledij. Ze denken eerst dat ik een lekke band heb (sssttt, goden niet verzoeken), maar met behulp van een kinderfietsje wat er ligt doe ik een crea-bea pantomime spel van wat me is overkomen en waarom ik graag hulp nodig heb. Een van de redders suggereert gepast bijdehand dat ik dan beter op dat kinderfietsje verder ga, hij heeft gelijk, maar gedrieen hoppen we toch op hun brommers en hijsen even later GaneSh weer overeind. Ik rijd nog 2 km naar een goede kampeerplek, en in de laatste schemering zet ik even later mn tent op. Pff, what a day. Het is wat fris die nacht, en de volgende ochtend schraap ik t ijs van mn zadel. Voortaan maar mn fleece en sokken aanhouden.

De tweede dag laat weer zon zien, en na een eerste duinzanderig stuk beland ik na een paar uur op een doorgaandere weg west. Da's mooi, want dan kan ik mooi ergens ontbijten langs de weg. Bij n huisje met verbazingwekkend mooi uithangbord (grote nog niet verbleekte fotos van voedsel) eet ik een bord soortement bami en drink wat oranje chemische vitaminen. Tenminste, dat laatste staat op t flesje.
De waypoints van de engelsen die ik in UB tegenkwam komen redelijk overeen met mn gewenste route en ik hoef me die dag niet zo druk te maken om de koers. Dat is mooi want dan kan ik me geheel storten op mn motorrijvaardigheden. Ik rijd die dagen tegen mn fysieke grenzen aan, en vind vele stukken moeilijk en zwaar. Door of te veel los zand, of losse rotsen, of schuin terrein of weggeregende stukken of.. Jullie begrijpen t: ik zit qua offroaden totaal uit mn comfortzone, maar het gaat wel steeds beter. Ik focus op punten achter de hindernissen, blijf op mn stepjes staan, en kom er. Keer op keer weer. En word dan weer beloond met een geweldig uitzicht, de weidsheid, of juist een kleurenpalet aan grond, begroeiing, bergen..
Die avond zijn mn dichtste buren meer dan vier kilometer weg met daartussen helemaal niks behalve steppe. Indrukwekkend. Heerlijk. Stil.

De volgende dag moet ik volgens de kaart noord langs een enorm zoutmeer door een duin/zand achtig gebied en ik zie t zand met angst en beven tegemoet. De Dakarralley is op TV toch net even makkelijker dan in t eggie.
De engelsman die mijn gps volplugde zei al dat daar ergens zoveel lui omgerold waren. En hij wapperde wat naar de kaart met zn hand. Enfin, voor mij de zondvloed, want door dezelfde eregen die mij een paar dagen eerder zoveel parten speelde is nu al t zand lekker ingeregend en ik heb een topdag. Ik val niet om, rijd steeds lekkerder overal doorheen, kom zelfs een duin los zand van een meter of drie over en heb steeds vaker het gevoel dat ik controle heb over de motor, in plaats van andersom. Dakar here i come.

Aan t einde van de middag kom ik Maciew tegen, een Pool op een Africa Twin die de andere richting uit gaat. Ik herken m al van verre, want 'wij buitenlanders' zijn de enigen die met licht aanrijden in mongolie. Ik ben ook ontzettend vaak gewaarschuwd op allerlei onmogelijke momenten door de mongoliers dat mn lamp brandde, goed bedoeld, maar ja, uit kan ie niet (je zou t alleen al doen om van t gezeur af te zijn, eerlijk).
We wisselen wat waypoints en wetenswaardigheden uit, en hij zet zn tocht voort, hij wil polen - mongolie vv in drie en halve week klaarspelen. Respect. Hij zal kapot zijn alsie terug thuis is..
Zodra ik ook maar voel dat ik te moe word na zessen mik ik die dag mn tent in een stel heuvels neer. Geweldig, die hoeveelheden ongeclaimd land, die ruimte. T enige wat mist is water om te wassen, een zoutmeer is niet optimaal kan ik je zeggen..

De vierde dag dag begint met een bits bergpasje.. smal weggetje, weggeregend, en de rest losse keien. Maar t lukt mooi en ik zie aan de andere kant aangekomen een dorp in de verte. Volgens de kaart is daar een benzine station, maar t kost me moeite in die vier straten de pomp te vinden. Gelukkig herinner ik me wat ik had gelezen op n forum van medemotoreizigers: als je in mongolie een pomp niet kan vinden, zoek dan naar de dunne metershoge bliksemafleiders. Benzinepompen staan namelijk aan de rand of buiten stadjes, op voor westerse begrippen onlogische plaatsen. Ook is er nooit een dak, of overkapping.
En inderdaad, ik zie een paar sprieten aan de buitenkant van t plaatsje en daar vind ik een roodwitte pomp. Een pomp, twee slangen, that's it. De bediende moet de generator starten voor de werking en ik moet oppassen dat de ziel geen diesel in ganeshje mikt. Maar t is of diesel of benzine ron 80, en ik moet GaneSh voor de laatste 180 km van mn tocht benzine 80 voeren. Voor de benzinebeten onder jullie: wij doen t met 95 of 98 in nederland. Speciaal voor deze trip heb ik ganesh op 92 laten afstellen in Nederland (dat kan, dat hebben ze in beieren zo bedacht). Maar ik merk eerlijk gezegd geen verschil tussen de 80 of 92. Nou rijd ik zelden op vol vermogen en ik denk dat je t daar wel goed zou voelen. Maar op volle toeren over de steppe is niet mijn stijl dezer dagen. Alles heel bij aankomst is t doel.

En dat verpruts ik bijna nog die laatste dag. Nou snap ik namelijk waar die engelsman t over had toen ie zei 'bikes dropping like flies everywhere'. Dat was niet t gedeelte van gisteren, dat was t gedeelte van die dag. Veel rul zand, en ik ga af en toe als een pelikaan door t zand heen, peddelend met mn voeten om vooruit te komen. Een keer ga ik er in om, en t lukt me om zelf alles weer overeind te krijgen. T gaat niet snel, maar er is zeker progressie en ik heb nog een halve dag voor de laatste 70 km. Tijd zat. Degene die mij de weg wees op de kaart in t guesthouse in Moron had nog wel wat gezegd over n rivercrossing, en ik bedacht me dat ik dat wel zou onthouden waar dat was, maar ik moet bekennen.. totaal ontschoten. Totdat ik een kilometer of drie door een soort droog delta achtig gebied rijd. Veel ronde keien en uitgesleten rivierbeddingen doen me realiseren dat je hier in de winter waarschijnlijk niet door kan. En uiteindelijk kom ik bij een stuk dat een grotere rivier lijkt. Meter of 15 breed. Niet al te diep lijkt. Nou vind ik riviercrossingen altijd leuk. Dus ik plot mn koers, schakel terug, en plof lekker door de rivier heen. Aan de overkant gekomen vraag ik me wat zelfvergnoegd af of hij zich daar nou zo druk om had moeten maken. En rijd verder. Tot ik honderd meter verder de struik om draai. Weer n water maar dit keer een erg snelstromend water, minimaal halve meter diep. Potver, daar had ie t dus over. Daar kom ik nooit doorheen. Ik ga op zoek naar betere doorwaadplaatsen, maar tis allemaal niet ideaal. Of te diep of de kant te hoog, of teveel grote rotsen. Na een half uur kies ik de minst slechtste, roep de doorwaadgoden aan, en... ga in de eerste twee meter al onderuit. Ganesh slaat af bij lagere toeren en ik heb de gewoonte vanuit een laag toerental een rivier door te trekken. De Enfield kon dat zo lekker. Ganesh niet en een afgeslagen motor is dodelijk voor snelheid. Ik rol om. Voor een keer eens over rechts zodat mn camera dit watergeweld gespaard blijft, maar in de rechterkoffer zit mn laptop. Het water stroomt twee centimeter onder de koffersluiting door. Hij ligt wel lekker stabiel op alle keien, dus ik kan mooi een foto maken. Weleens waar niet van harte, maar toch. Kgun jullie ook wat. Ik laad de gele toptas af, gelukkig liggen de luchtopeningen ook droog en na drie keer proberen lukt t me alles weer recht overeind te krijgen. Plan is nu te starten, naast motor te lopen en zo in zn een naar overkant te waden. Tkost wat verwensingen, maar het lukt. Bijna. Tot de laatse twee meter voor de kant. Daar beland ik met mn achterwiel in t grote gat wat zich in iedere watercrossing bevindt. Dat is t zelfde gat wat je thuis ook hebt en waar sokken, en ondergoed in verdwijnen. En pennen. En sleutels. Allerlei dingen die je nodig hebt maar die zomaar weg zijn. Zodat je met een sok overblijft, of weer geen pen kan vinden om iets op te schrijven etc.
Zo'n gat had deze rivier ook, achterwiel zat muurvast, wat ik ook aan gas gaf, weinig, veel.. hoeveel of weinig ik ook duwde, mopperde, tierde, t kwam er niet uit. Ik haalde mn koffers helemaal leeg, zodat t wat lichter woog, maar ook dat hielp niet. Muurvast. Positieve punt was dat ie kaarsrecht in de rivier bleef staan.
Het was inmiddels al weer wat langer droog (behalve ik, t water tot aan mn knieen, mn laarzen lekker volgestroomd) en ook t lokale verkeer begon op gang te komen. Ik hoorde t ploffen van een motortje in de verte en ik ging er op af. Een moeder met zoon waren t, die net vanaf de andere kant op een andere plek een doorwading stonden te overpeinzen. Ik gebaarde of ze asjeblieft konden helpen en nieuwsgierig volgden ze mij naar mijn plek des onheils vijfhonderd meter verderop. Mongoliers zijn erg praktisch ingesteld. Ook is me al vaker opgevallen dat als je ze om hulp vraagt ze bij je blijven tot t probleem is opgelost. Een fijne eigenschap, naar ik vermoed ingegeven door t land en de barre omstandigheden waarin ze (over)leven.
Die praktischeid bleek nu weer. Ze aarzelden geen moment, deden schoenen en sokken uit en stapten zonder commentaar met me de rivier in. Ook met zn drieen kosstte het veel kracht en geruk en getrek, maar na vijf minuten stond ganesh op de wal. Hoera. Wat was ik opgelucht. Ik laadde weer op en gaf moeder een naar ik hoop adequate financiele beloning voor haar badderpartij Zoonlief stond zo verlekkerd naar mn doorweekte handschoenen et kijken dat ik een droog reserve motorcrosspaar uit mn koffers trok en m ze gaf. Weet niet wat hij van de knokkelbeschermers vond, maar mocht je een jongen met motozoom handschoenen tegenkomen..

De laatste 50 km naar olgii was over een soort vulkanische steppe. Indrukwekkend, en makkelijker te berijden. De laatste pas was schitterend. De vallei leek van bijbelse proporties met groene vruchtbare weiden om een wild stromende rivier tussen barre bergtoppen. Schitterend. Of was dat omdat ik mn eindpunt van n pittige tocht naderde?

Olgii is een grote stad voor de regio en heeft zelfs asfalt en een stoplicht. (niemand let erop, maar doat doet er niet toe). Dat ik ooit zo blij met asfalt kon zijn. Ik vond een kamer met warme douche die nacht, en was opgelucht en trots. Tijd voor de volgende etappe van mn reis: centraal azie. Maar daarvoor moet eerst nog even langs rusland: ik mag niet door china als buitenlander. Da. Dat betekent een russische grensovergang. Maar daarover later meer.. ;)

zondag 23 augustus 2009

UB - Olgii, mijn persoonlijke Dakar -deel 1

Ik verliet jullie bij regen, en geregend heeft t. T schijnt dat de weinige regen in Mongolie in de maanden juli en augustus valt. Goed gepland , Marjos.

Ik keek over de steppe en zag alleen maar grijs. Te grijs om ook maar n fotos van te maken. Ondertussen druppelde het gestaag en werd ook de weg slechter en slechter (99,5 %van mongolie is onverhard). Veel tempo zat er niet in, maar och, stug volhouden dan kom ik vanzelf waar ik wezen wil is al jaren mijn devies, dus dat zou vandaag ook wel werken. Helaas. De moddergod besloor anders: net toen ik om een dorpje heen was gelaveerd schoot mn achterwiel me rechts voorbij. Gelukkig zat het nog wel aan GaneSh vast, maar deze 180 graden draai betekende wel dat ik op mn neus in een modderplas lag.

Ze zeggen altijd 'eerst een foto maken', maar dat ik dat nou niet gedaan heb omdat mn motor op mn camera lag, of omdat de camera onder mn motor in de modderplas lag.. jullie mogen t zelf bedenken.
Mijn missie was in ieder geval zo snel mogelijk GaneSh weer rechtop zodat mn Canon de submersie zou overleven. Gelukkig stopte er al snel een jeepje met hulp, en met zn tweeen hadden we t rubber snel weer aan de goede kant. Mn linker koffer was wel uit-in-gedeukt maar die kon nog aan de drager bevestigd worden. Het veertje van mn standaard was los, en das best lastig rijden, zo'n klapperende jiffy. Gelukkig verscheen er uit t niks een man-op-motor-met-twee-kinderen-achterop, en die was sterker in zijn handen dan ik: hij kreeg de veer wel op zn plek. Maar al met al leek t me een mooi moment om er voor vandaag mee op te houden en ik glibberde terug naar t dorp.
Daar op t plein aangekomen keek ik wat zoekend om me heen, en wel.. besloot wat rond te kijken wie ik zo gek kon krijgen voor n droge overnachting. 100 meter verder werd ik aangesproken door n man in een vrachtwagentje: hij sprak engels en zn vrouw was gids in een nabijgelegen gercamp. Das mooi, wijs me de weg.. en ik glibber 4 km door heuvels en opdrogende blub achter hem aan.
In het kamp ben ik de enig gast, maar dat doet aan de hartelijkheid waarmee ik ontvangen word niets af: de kachel wordt gestookt in een ger (yurt) voor me, samen met de klusjesman en eigenaar meppen we (lees: zij) mn koffer weer in model, eten wordt geregeld, en er is zelfs gsm ontvangst. Ahh life is good. Mn gastheer is een mongolische student, die goed engels spreekt en voor t eerst in weken zie ik die avond nieuws via de sateliet, bbc-world news, wat speciaal voor me wordt opgezet. Vreemde beleving, in t midden van niets europees nieuws te kijken en bedenken wat er van de wereld wordt.

De volgende dag ruk ik me los van zoveel gastvrijheid, de zon schijnt, en ik wil profiteren van t goede weer. Helaas lukt dat maar tot halverwege, t frustrerende van dit steppe landschap is dat je ook hier nu al ziet welke vreselijke bui er over een uur op je helm gaat vallen en je weg gaat ruineren. Slecht nieuws komt vroeg genoeg, roep ik vaak, en wel.. ik ben het er nog steeds mee eens. Ignorance, such bliss.

Ik tuf verder door wijdsheid, heuevels, zand, steppe en rots. Alles wel, ik volg de telefoonpalen voor richting, in combi met mn gps, en zit uit te rekenen hoe laat ik ongeveer er zal kunnen zijn.
Het terrein wordt wat zwaarder, de weg slechter en al mn vullingen rammelen uit mn mond. Helaas rammelt ook GaneSh nogal stevig en in een keer zwaait hij met een bruuske zwaai naar rechts. Potver, wat nu, weet nog net te corrigeren en beland in een struik waar hij wel rechtop blijft staan (positief punt dezer dagen). Ik kijk achterom en zie dat mn linkerkoffer er is afgerammeld. Hmm. Ik ga op zoek naar het plaatje dat ik nodig heb om mn koffer weer te bevestigen, maar hoe ik ook zoek, het is nergens te bekennen. Helaas. Gelukkig heb ik twee reserve spanbanden en die zijn van australische kwaliteit: daar kan ik mn koffer wel mee vastbinden tot Moron.
Terwijl ik daar mee bezig ben, vallen de eerste druppels weer. Doorweekt kom ik in Moron aan, en ik ga voor de warme douche. Ambitieus streven, ondanks de beloftes van t hotel geen warm water op mn bol, en wel.. een lauw colaatje is second best.

De volgende dag repareer ik met hulp van de bouwvakkers naast het hotel waar ik zit mn koffer bevestiging, en chill daarna wat in de rondte: met internet aanwezig ben ik al snel tevree. Mn turkmenistan gedeelte plannen, azerbijan visum regelen..

Het plan is om de komende dagen naar Khovsgul Nuur te rijden, n meer ten noorden van Moron. Ik vertrek s ochtends vroeg maar rijd nog even lang t internet cafe want die lucht ziet er zo belazerd donker uit. Buienradar.mn doet t helaas niet, maar krijg wel ergens anders info over t mongolische weer. Het zou droger moeten worden.
Buiten het cafe staan er twee westerners naar mn motor te kijken. Ze stellen zich voor als Matthias en Heidi, uit oostenrijk, rijden samen op een KTM (dappere heidi), en we kletsen samen wat over alles wat een motoreiziger bezig houdt.
Dan vertrek ik echt richting noord. T eerste deel van de weg is echter wat modderig en na een heuvel of drie, vier, lijkt de weg beter. Tot in een keer dat wiel weer wegschiet, mn linkervoet van t stepje af glijdt en dubbelklapt tegen de grond. Auww. Op t moment dat t gebeurt weet ik dat dat niet goed is, maar zodra ik even later probeer weer op mn linkerenkel lopen, lukken die vier passen van de 'ottawa rules'. Ik besluit dus dat hij niet gebroken is, wel n stevige distorsie, laat mn laars maar even aan, en wil terug naar Moron. Heb t helemaal gehad. De oostenrijkers zaten in een guesthouse, de gps coordinaten staan in mn boek en nadat een passerende familie me (ganesh) weer rechtop heeft geholpen, rijd ik zo goed en kwaad als t kan naar t guesthouse. Daar zet ik mn motor neer, pak n tas van de motor , en val op t eerste gerbed wat vrij is. Ahhhhh. Even niets. Na wat geslapen te hebben, doe ik heel voorzichtig mn laars uit en bewonder een enkel van het model 'terminale hartdecompensatie'. Potver. Net nou ik mn drukverband aan de wodka-pols-mevrouw had gegeven. Intussen zijn ook matthias&heidi weer gearriveerd en matthias neemt de linkerkoffer (die weer de geest heeft gegeven) onder zijn hoede. Later die dag zal er een lokale metaalbwerker een mooi plaatje in elkaar zetten voor bevestiging, maar mn rek is ook gescheurd, en lassen aan de motor zelf lijkt me nou geen topper met al de elektronica die ze in beieren in ganesh gezet hebben. Moet ik t rek eerst voor los schroeven.

Gelukkig heeft een ned-israelische medereiziger arnica bij en ik ga voor de nieuwe hoog-houden-en-zalf-aanpak voor de enkeldistorsie. Drukverband kennen ze niet in Mongolie, en ijs .. ahh wel, stromend water is al een luxe.

De volgende dag heeft de guesthouse eigenaar de lokale geneesheer voor mn enkel gevraagd, en hij zegt tegen mij.. massage. Nou kan massage (gentle is mijn toverwoord) niet kwaad niet, lijkt me, en aarzelend stem ik toe in een consult.
Hij spreekt geen woord engels, maar die dikke enkel van mij spreekt voor zich. Het eerste wat hij echter doet is zn duim precies op de plek van t ligament aan de binnenkant van mn enkel zetten en ik ga door t (tent)plafond van de pijn. Ho ho stop stop stop. Dit is geen goed idee. Hij masseert even en de pijn trekt weg. Maar toch, stop dr maar mee, geef ik aan. Patienten inspraak is hier nog niet wat t zou moeten zijn, en hij gaat nog even door met masseren. Dan zegt hij tegen de guesthouse-eigenaresse dat ik even courage moet hebben omdat hij er aan gaat trekken. No way! is ie helemaal betoeterd, en in iets mildere bewoordingen geef ik aan dat er aan marjos haar enkel niet getrokken gaat worden. Vandaag niet, morgen niet, (en later alleen onder regionaal anesthesie). Hij lijkt beledigd bij zoveel tegenspraak, en laat een registratiecertificaat zien. Uh huh, yeah right, alsof dat gaat helpen. Ik blijf ondanks de aandringende guesthouse staff, die niet kunnen begrijpen hoe ik de medicijnman maar tegen durf te spreken, bij mijn weigering en breng de dag lezend, spelletjes spelend op mn iphone en in rust door. Arnica smerend. De pijn daalt gelukkig snel en de volgende dag kan ik er weer wat op rondsloffen. De zwelling blijft. Kim, mn yurtgenoot vindt bij een apotheek wat semi-ideaalwindsel en zo ingebonden kan ik als japans vrouwtje weer in mn motorlaars. Tijd om de volgende dag verder te rijden lijkt me. Die avond vraag ik een chauffeur die een europese prive tourgoep heeft ingehuurd om een makkelijke route uit mongolie, en gewapend met dat routeplan ga ik de volgende ochtend (nu eens voor twaalven (11.52 u)) op pad.. Naar de west. De weeeheeest??

zaterdag 15 augustus 2009

Mongolie ,ehh deel twee dan maar?

Ok, na drie dagen ger had ik mn blog geupdeet, wat foto's upgeload, ganesh weer fix und fahig, mn kleren gewassen.. Kortom, niks wat me tegenhield weer op pad te gaan. Ware het niet dat de dagen buiten op t terras bij het guesthouse erg gezellig waren. Dus eerst ontbijt. Toen ketting gesmeerd, toen weer n koffie, toen bagage op de moto, toen weer n koffie, toen nog twee postkaarten, oops half twee, nou toch nog maar n koffie.. en toen was t half vier en heb ik maar mn tentje tussen de gers opgezet.. Een mooi geschenk, goed reisgezelschap.

Die nacht werd ik wakker van t getik op mn tentdakje. Regen. En dat deed t de hele volgende dag. Geen weer om op pad te gaan.

Ok, al t goede komt in drieen. Volgende dag. Na het hele program nog een keer herhaald te hebben (ontbijt-ketting-koffie etc) heb ik me ergens in de middag toch los weten te peuteren. Plan: naar Bulgan. Via 'de goede weg'. Ik rijd Ulan Bataar uit, en bekijk de schapenvellen die langs de weg verkocht worden. Te vies om aan te pakken, laat staan om over GaneSh te gooien. T oorspronkelijk idee van die middag om via noord te rijden besluit ik op t laatste moment om te gooien (letterlijk) en neem de afslag west-weg uit UB. Ik rijd een kilometer of twintig west, en kijk ongerust naar de velden. Die staan vol met plassen. En wel, de rest van Mongolie gaat door de velden..

Net op t moment dat ik bedenk of ik niet nog de geasfalteerde weg die dag zal blijven volgen zie ik in de verte een duits busje. Helmut en Edda, vrienden uit t guesthouse. Toeval bestaat niet, en we besluiten gedrieen op pad te gaan naar Bulgan. Maar dan 'binnendoor'. we draaien een paar kilometer verderop de weg af en rijden een kilometer of vijf door t veld. Net als ik een paar glibbers heb gemaakt en besluit dat als t zo doorgaat, ik maar ns omkeer, stelt Helmut voor de bus daar ergens neer te zetten en er te overnachten. 'Midden' op de steppe. Woopdeedoo, zulke plannen hoef je mij maar een half keer voor te stellen. Ik slaap die nacht in de daktent op de bus. geniaal. Wil thuis ook een daktent.

De volgende dag ploeteren we verder rochting noordwest. De paden zijn nog nat, soms modderdips, soms grote doorwadingen, het gaat allemaal wel, maar niet snel. Hoeft ook niet. Ik leer een beetje hoe je je koers bepaalt in Mongolie, waarom je welke paden kiest, en met name dat er zoveel wegen naar t zelfde punt leiden. Bulgan halen we niet, maar wel een rivier waar we heerlijk kunnen kamperen. Als de muggen zich gedragen. Het rijden op de steppe laat zich moeilijk omschrijven. Het gevoel van weidsheid is enorm, en honderden kilometers offroad vragen om continue concentratie die ik af en toe vergeet als ik weer eens alle schapen, geiten, koeien en paarden zit te bekijken. Ze hebben een hele steppe voor zichzelf en waar verzamelen ze zich altijd? Juist op t stuk 'weg' wat ik als mijn ideale lijn heb uitgekozen. Hmmm.
Helmut en Edda zijn lekker reisgezelschap, en de bus is voorzien van alle comfort zoals water en gasstel. T is goed toeven. Erg goed toeven.

Na Bulgan nemen we afscheid, zij gaan terug via rusland en ik via de zijderoute. Net omgekeerd rijden we.
Gewoontegetrouw niet voor twaalven gaan we op weg die dag, en de koers is west, Moron. Ik heb van Alexandra (http://asfintesco.wordpress.com/) een gps waypoint voor een gercamp gehad, km of 60 buiten bulgan, en dat wordt t doel die dag. De ontvangende familie is geweldig lief. Ongelooflijk. De ger okido, en waren het niet dat ik die nacht uit mn slaap wordt gehouden door n stel mongolen(sic), was t er erg goed toeven. De volgende ochtend vraagt t amper engels sprekende meisje van de familie of iemand iets aan me mag laten zien. Natuurlijk, brom ik (ontbijt) en daar komt een gehavende pols uit een mouw van een buurvrouw.
"Wat is er gebeurd?", vraag ik, maar anamnestisch kom ik niet zoveel verder. Behalve 'bottle of wodka'. Maar of ze die nou leeg heeft gedronken en toen gevallen, of dat die op haar hand 'viel'?. Gezien de plek lijkt t me meer n afweerverwonding, en ik geloof niet dat ik dit huiselijk mongools geweld verder kan (en wil?) uitdiepen. Gelukkig beweegt ze alles nog goed, maar pijnlijk. Ik probeer uit te leggen dat voor diagnose fractuur ik toch echt n rontgenfotootje nodig heb, maar ik geloof niet dat een bezoek aan een hospitaal in de belevingswereld zit.
Dus spalk ik met stevige bandage en een stuk stevig kartonplastic de pols, vind nog wat diclo tegen de pijn in mn pillentasje, en laat haar over n week terugkomen op de poli.. Oh nee.
Maar ik hoop van harte dat t met rust en pijnstillers wat dragelijker voor haar wordt. De rest kan ik helaas niets aan doen op dat moment, heb gelukkig wel het idee dat de aandacht en zorg haar ook al wel goed heeft gedaan, als ik de dankbare blik in haar ogen zie.

Het regent regent regent die dag en de wegen worden steeds slechter. Ik zie door de sluier van water het einde van de steppes niet eens..

(wordt vervolgd)

zaterdag 8 augustus 2009

in Mongolie

Ulan Ude uitgereden lukt het me weer een foute weg te kiezen. Dit keer was het de schuld van andrej 9, die me vertelde dat ik voor mongolie rechtdoor moest. Het boefje, hij was er zelf vast nooit geweest want toen ik na drie kwartier, n uurtje weer vroeg aan een voorbijganger (kreeg vage vermoedens toen er bepaalde borden maar niet, en andere wel verschenen), bleek dat ik op de weg naar Chita - Vladivostok zat. En bij mijn weten ligt dat niet in Mongolie. Heb nog een seconde overwogen om een spontane routeverandering door te voeren maar centraal azie.. tsja, die zijderoute.. steppes.
Dus 50 km terug, links af de rivier over en richting grensovergang. Daar kwam ik laat in de middag aan, en de grens sloot om 7 uur. Sloot aan achter in de rij, maar werd door een russische nikita mevrouw (zie video elthon john) naar voren gehaald. Later was ik haar daar erg dankbaar voor, ik was namelijk een van de laatsten die die dag de grens over ging. Eerst mezelf en ganesh uitgeboekt uit Rusland (uurtje van da-da-knik-da-glimlach), toen mezelf ingeboekt in Mongolie. Het verschil in orde hoef ik niet uit te leggen?
Wel allebei 38 loketten om af te lopen, maar aan de mongolie kant vulde de secretaresse van de baas de formulieren voor me in, hielp de douane-mevrouw me met mn verzekeringsagent, renden daar tussendoor allerlei buschauffeurs die hun documenten lieten stempelen, kortom, wat minder orde die sein leek te mussen.
Ook moest je met je voertuig door een desinfectie (modder)bak, maar aangezien ze die in- en uitrijhellingen trapsgewijs met treden van 15-20 cm hadden gemaakt, heb ik ze uitgelegd dat dat met ganesh en mij niet ging gebeuren. Geen probleem, hek open, er omheen, en via de zijdeur bij de health declarations officer naar binnen. Deze versie van gg&gd arts was erg ehhh niet-anamnese gericht, 50 roebels (=een euro) waren voldoende diagnose om mij 100% gezond te laten zijn.

Aan de mongolische kant stond een fransman met rallywagen lijdzaam tot de volgende dag te wachten. Die had wat minder mazzel, maar t leek m niet te deren.
Ik besloot ondanks t wat latere tijdstip een eind mongolie in te rijden. Mn plan om het amarbayasgalant klooster, gesitueerd ergens tussen ulan bataar en de grens, te bereiken was minder haalbaar. Bovendien had ik nog geen mongolische Tugrug gewisseld (zondagmiddag), en moest eerst langs een bank. Het is hier of dollars of lokaal, men heeft nog niet helemaal door dat euro's toch echt een goede deal zijn ;) (duurde bij mijzelf indertijd ook een jaar of wat).

De stad Darkahn ligt ongeveer op 150 km (verharde!) weg van de grens , en net voor de afslag naar het klooster. Ik wist dat ik wat meer in azie beland was toen ik die avond bij mn hotelletje vroeg of ze cola hadden, als antwoord kreeg 'nee, maar dat ga ik voor u regelen'. Daar kunnen hun russische collegae een voorbeeld aan nemen.
De volgende ochtend langs bank, benzinepomp en supermarkt en op naar het klooster. Het ligt wat van de route en stond beschreven als een van de mooiste cq belangrijkste buddhistische kloosters in Mongolie. De russen hebben indertijd tijdens hun machtsperiode, net als de chinezen nu in Tibet, het land 'gezuiverd van religie' en alle kloosters neergehaald, en de monniken naar siberie verscheept. Slechts een paar orginele muren staan nog van sommige kloosters. Vijftig tot zestig jaar atheisme hebben ook nog maar een paar muren van het buddhisme overeind gelaten in de mongoolse samenleving. De mongoliers zijn soms erg 'rough and rumble'. Maar sinds een jaar of twintig is er weer een ommekeer..

De routebeschrijving was' rijd via de geasfalteerde afslag naar Erdenet (Mongolie heeft drie verharde wegen dus dat moest lukken) tot aan een rood bord met de tekst amarbayasgalant 35 km en volg dat. gps coordinaten waren gegeven' .

Dus ik rijd en rijd en rijd.. en zie een een (blauw) bord met amarbayasgalant 60 km. En die gps coordinaten, ach.. paar cijfertjes anders. Dus met mijn uitgangspunt 'als de kaart niet overeenkomt met het landschap, dan is de kaart fout' bedacht ik me geen twee keer en nam die afslag. Hmm.. pittig weggetje. En meer en meer zand. En nog meer zandhopen-happen. Na een paar oopsbijna's hapt op een gegeven moment toch t voorwiel wel erg veel het zand en ganesh en ik rollen om. Bummer. Ik probeer ganesh weer overeind te krijgen (gelukkig 35 graden zon) maar doordat de wielen telkens wegglijden lukt t me niet. Tot mijn grote opluchting arriveren er na een minuut of 10 een stelletje op een motorfiets. Ik gebaar ze te stoppen en vraag of hij me even kan helpen ganesh weer overeind te zetten. Nadat dat gelukt is gebaar ik of de weg zo blijft. Ik meen te begrijpen dat de weg verderop een eitje is, en waar ik me druk om maak, en hij gebaart me te volgen. Ik zie hoe hij bij (in mijn ogen) erge zanderige stukken er gewoon even er omheen rijdt, door niet-weg. Door te kijken hoe hij rijdt leer ik die dag dat in mongolie een weg niet 'de' weg is, maar een van de 900 opties om van a naar b te komen. De andere 899 mag je zelf inrichten. Ik leer over steppe en door gras en veld te rijden.

En inderdaad na een paar kilometer belanden we op een heerlijke gravelweg. Hij zwaait met zn arm' die kant op' en ze rijden zelf een andere richting op. Ik volg de aangewezen richting maar t gravelpad wordt smaller en smalle. Tot ik in een keer midden in een landbouwveld sta. Gelukkig een truckje met arbeiders paar honderd meter verderop, en ik vraag aan hun de weg.

Ze wijzen me om te draaien, en t truckje rijdt voor me uit tot aan de gravelweg weer. Daar treffen we een pickup met een schot erin, die me in heerlijk schots uitlegt hoe bij het klooster te komen: quite simple, valley volgen, door watertje heen, en dan links aanhouden. Komen wel wat zijvalleien uit maar links houden en kan niet missen.
Een kwartiertje later rijd ik heerlijk over een spoor over de steppe en ik voel me geweldig. Zo had ik me mongolie voorgesteld. Hier en daar n Yurt, omgeven door heuvels en steppe, zonnetje..

Ik chill klaarblijklijk zo dat ik t pad en koers niet helemaal meer in de gaten hou. Maar ik volg t pad en ga over heuevels en rijd weer door een vallei en heb een prima tijd. Totdat ik t gps punt van het klooster wel erg veel haaks op mn eigen koers vind komen. En dus wat meer links aan wil houden. Ik neem een linker pad wat over een bergkammetje lijkt te gaan, en wat ook rotsiger en rotsiger wordt. En steiler (hebben jullie ook een deja vu?). Tot er wel veel losse rotsen zijn. En t wel erg steil wordt. Mn achterwiel begint te slippen en ik glijd links van t pad af. Verdomme. Hier geen leuk stelletje op n brommer die me kan helpen, en met veel moeite heul ik Ganesh weer overeind. Maar ik sta in de losse keien, Ganesh staat te hoog om er van links op te klimmen zo en als ik de motor wil starten en dus in neutraal wil zetten (of koppeling in knijp) dan glijdt hij verder naar achter, kan m weer niet houden, en moet m weer laten omvallen. Weer omhoog gezeuld, en t zelfde proces herhaalt zich weer. Het is 35 graden, ik heb mn motorkleren aan, het zweet gutst over mn rug, en mn hoofd ontploft. Ik ben niet blij. Dan maar plan C : zo ver als nodig naar achter laten glijden, rollen, slepen or whatever, daar er weer klimmen, starten, op de stepjes, en dan niet stoppen tot ik boven ben. Nog een keer val ik om op de achterstevoren glijweg, maar halverwege t bergje vlakt het af, ik kan met wat moeite weer op ganesh op de weg klimmen en dus gepast starten, de rem los en koppeling langzaam op laten komen en ik rijd in een enorm flow-focus moment tot aan de top van t bergje. Gehaald!
Ik loop terug om mn jas en helm en tas op te halen die halverwege de helling heb achtergelaten en neem een verhitte maar wel voldane pauze in de schaduw naast Ganesh. Ik rijd t bergje weer af, en beland in een grote groene vallei, waar een vriendelijke herderjongen op zn paard me eens nieuwsgierig komt bekijken. We keuvelen eens wat vriendelijk (hij in mongools,ik in engels) en ik rijd weer verder dwars over de steppe richting gps-punt. Onderweg vraag ik nog eens bij een yurt de weg, en een oude man wuift me vriendelijk de volgende bergkam over. Gewoon die kant op. Ik hobbel weer door, en twee valleien verder zie ik aan mn rechterhand in de verte het klooster. Voelt als het beloofde land. Een drietal volleyballende teenermeisjes jagen wat koeien voor me van de doorwadingsplek weg, ik jaag zelf een boel paarden uit de volgende doorwadingsplek weg en ik arriveer laat in de middag bij t klooster. Naast t klooster staat een huisje wat me als winkeltje lijkt, en ik ontdek tot mijn grote vreugde een werkende vriezer binnen. En in die vriezer een ijskoude fles cola. Life is Good.

Het klooster zelf is na wat ik 'gewend ben' in Bhutan en Tibet ehh ietwat slecht onderhouden.
Ik loop op mn gemakje door en rond de hoofdtempel. En ga daarna op zoek naar een goede kampeerplek. Die vind ik een kilometer of wat verderop in de vallei. In de beschutting van n bomenrij zet ik mn tentje op waar ik (vanwege siberische insectentaferelen) al vroeg in de avond in kruip. Zo zie ik pas laat de donkere wolken die aan komen drijven, maar daar had ik toch niets aan kunnen doen. Die nacht onweert en stormt t enorm. Het waait zo hard dat het frame van mn tent af en toe dubbel lijkt te vouwen, had ik toch dat laatste scheerlijntje vast moeten zetten. Na een half uurtje aan de binnenkant alles vast te hebben gehouden, besluit ik zo niet kunnen slapen. Ik stapel mn bagage en motorkleren als een muurtje aan de loefzijde en kruip erachter. Mn helm blokkeert t buigen van t frame en ik word de volgende ochtend heerlijk uitgerust wakker.

Ik doe nog een bezoek aan t klooster, word door een vriendelijke monnik op zilveren nikes rondgeleid langs alle tempels, en op mn gemakje rijd ik weer richting ulan bataar. Een andere weg terug.. een mooi gespoorde weg, ontspannen te rijden, op n relaxte wijze onverhard. Na een kilometer of 30 is daar weer de verharde weg.. en het rode bordje. Hmm. Ik weet niet retrospectief of ik die nou wel of niet of ik die beter had kunnen nemen. Achteraf is het altijd makkelijker, steiler, stoerder en glamoureuzer. Ach, als ik uiteindelijk maar weer heel in Amsterdam terug kom.

In Ulan Bataar vind ik een overlanders hangout die veel te gezellig is. Ik ben daar nu al vier nachten. Drie gepland. Alle kleren gewassen, mezelf ook maar eens, en sloten koffie gedronken en toast met jam gegeten. Heerlijk geneuzeld en gezelligheid met een stel nederlanders die met hun landcruiser op pad zijn, en duitsers die in hun busje mijn omgekeerde route doen. Tlukt niet zo om te vertrekken. Gister wegens de gezelligheid. Vandaag wegens de regen die losgebroken is. Met bakken. Die valt al uren ongestoord. Trekt me niet zo om zo de steppe op te trekken in een land waar alles onverhard is.

Er is ook een kudde motorrijders binnengevallen, een tourgroup uit engeland. Die gaan in vier maanden om de wereld in een moordend tempo. Sommigen rijden echter ook op een 800 en ze komen allemaal gepast Ganesh bewonderen. De zuidafrikaanse mechanicien die mee is, is helemaal top. Die loopt op zijn eigen initiatief even ganesh na of ik nog op dingen moet letten. Lief van m. Geeft veilig gevoel. Ik schoref alles weer eens vast. En de tourleider laat mn gps met waypoints volzetten voor de rest van mongolie. weet ik in eider geval wat plekken om benzine te vinden. Woohoo, Let's go west.

Over benzine geschreven: ik heb van sommigen van jullie geweldig gulle donaties gekregen voor Warchild-benzine. Super. Dank! (Moet ik de rest nog onbetamelijk aansporen? nahhh, vrijheid blijheid ).

Life is good.

kha, Marjos


PS: T voordeel van het minder geplande niet vertrek is dat ik mooi een paar dagen de tijd heb te bedenken wat ik in nov/dec ga doen: amref kenia gaat niet door kreeg ik een mail. Big bummer, maar dan: "sometimes not getting what you want.. (can be a stroke of luck)".

Hier breekt weer een bui los, en vervalt de stad in chaos. Life on the road..

donderdag 6 augustus 2009

krasnogwat - ulan ude

Volgende ochtend uit krasnoyrask vertrokken (of zoiets, ik schrijf die naam al weken continue fout, soort fout circuitje in het mjos-brein), op naar irkutsk. Ik wilde eerst door naar oost en dan via het noorden van het baikal meer langs de kust naar het zuidpunt afzakken, maar toen kwam ik er op het laatst achter dat daar helemaal geen weg loopt (of boot vaart oid). Absurd. Maar goed dat ik er in ieder geval achter kwam, scheelde me weer hoop ergernis. En slechte wegen. Dacht ik. Dat die slechte wegen toch wel zouden komen, had ik nog niet in de gaten. Opgewekt vertrok ik, droog weer, hier en daar zelfs zonnetje. Heerlijk. Tot een kilometer of tweehonderd buiten krasnogwat. Wegwerkzaamheden. En dan niet het model oponthoud wat we in Nederland al decadent irritant vinden. Nah, meer het model weg-is-weg-en-dr-wordt-aangewerkt-weer-n-nieuwe-te-maken-ooit-maar-zo-gemakkelijk-gaat-het-even-niet werkzaamheden. Diep respect voor de mensen die daar in die butomstandigheden zo hard werken om (voor andere mensen zoals ik) een stuk asfalt neer te leggen zodat ik in Irkutsk kom. Zoveel insecten, zoveel modder, kou, nat.. en dan op alle tijden die weg proberen te leggen.
Ik reed om ze hee, tussendoor, soms wezen ze me de weg (pun intended), soms straalde de desperatie en de vermoeidheid van ze af, soms brachten ze de energie voor een wuif en een lach.

Ik las ooit een uitspraak van een amerikaanse die zei 'don't complain about the potholes, celebrate the road'. Wel die had nog nooit hier gereden want dan was het 'don't complain about the road, celebrate the potholes' geweest, weet t zeker. Sodeknu, wat een ellende, zoveel gaten dat ganesh keer op keer harde klappen in zn vering kreeg, kloenkkloenkkloenk, hoop dat zn dempers t houden, en modder, overal omheen modder, dus ik kon er ook niet omheen. Ik had paar jaar geleden de video van ewan en charlie gezien, op hun tour om de wereld, en vond thuis achter de buis dat ze eens niet zo moesten vloeken als ze eens een stukje mindere weg kregen. De watjes. Deal with it. Nu snapte ik ze stukken beter. Mjos ook watje, ik heb ook onbetamelijk gemopperd als mn schokbreker weer eens met een klap tegen t einde aansloeg, of losse stenige weg me t leven zuur maakten. Voortgang was natuurlijk ook een illusie, en ik was blij dat ik op een blog van een medereiziger had gelezen dat op ongeveer 400 van kras ergens in t midden van niks een truckstop was. Uit mezelf nooit durven stoppen, zoveel vrachtwagen geweld, maar wijs geworden toch gedaan. Twas namelijk al 8 of 9 uur s avonds. Ik ging op zoek naar t overnachtgedeelte, en daar legde een bijzonder geduldige receptioniste me uit in russisch dat overnachten een ander concept was. Hier huurde je kamers per uur. Ok. 12 uur dan. (deze conversatie duurde al minimaal 15 minuten voordat er duidelijkheid van zaken was, dat begrijpen jullie). De vrouw was een siberische parel want begreep dat ik er ook niet helemaal op zat te wachten de kamer met drie russische truckers te delen (sorry jongens). Dus dat ik een twee persoons kamer wilde. Maar dan moest ik wel dat tweede bed ook voor 12 uur huren. (weer een kwartier 'communicatie' verder). Maar ook dat vond ik geen probleem, kbedoel, voor twintig eurettes all-in-all was ik uiteindelijk klaar. En de kamer was superschoon. Alweer.

Toen naar t cafe gedeelte. Daar in het midden van niks weten ze van aanpakken. Ik had mn 'point-it' boekje gepakt (met fotos van wat je allemaal nodig zou kunnen hebben als reiziger) en wees op friet (hoog inzetten). De vrouw achter de balie keek eens goed, pakte mn boekje, maakte een stampbeweging en maakte duidelijk dat ik die avond puree zou eten. Ik zei iets van 'schlaschlick' (had ik onthouden van paar dagen ervoor), en nee, maar t leek me dat ze zei dat ze wel andere zaken had. Ik lanceerde een paar da, da's en knikbewegingen met mn hoofd, duim omhoog, van dat t vast prima was wat ze me aanbevool. En ze wees me een plaats aan een tafel waar al een russisch stel en een trucker zat.

Tot mijn grote verbazing sprak de man me in gebroken engels aan. Hoera. ik begreep wat hij zei. Ze hadden een jaar in australie gewoond bij hun zoon, waar hij als taxichauffeur had gewerkt. En daar hadden ze dus wat engels opgepikt. Ze hebben me van alles russisch laten eten, wat ik 'moest proeven', en hadden een goed uur. Onverwachte leuke ontmoetingen.

De volgende ochtend weer bakken met regen, nog niet gewalste wegen in aanleg, maar het laatste stuk naar irkutsk in 6-7 uur gereden. De zon scheen zelfs toen ik de stad binnenreed, en ik droog op zoek kon naar een gastnista. Ik had na de voorgaande dagen behoefte een bad en wifi. Na enig traditioneel gezoek naar t hotel-in-kwestie in de LP en vriendelijke uitleg van twee russische dames die me letterlijk zegenden toen ze door kregen dat ik als vrouw alleen op motor door siberie was getoerd. Oh wat had ik (weer) graag russisch gesproken. Zoveel ontmoetingen.

De volgende dag had ik de missie 'banden wisselen'. Koen had ze meegenomen naar St Petersburg en ik had ze daarna 8000 km meegesleept, en ik vond nu wel eens tijd. Volgende mogelijkheid was met goed geluk almaty in kazakstan geweest en ik vond t handiger het voor mongolie te doen, ook waren ze nog niet helemaal op.

Ik had GPS coordinaten van de Irkutsk biker club gekregen, en ik bedacht me daar maar eens aan te kloppen, om te kijken of die me konden helpen. Na het voorbeeld van de finse afwb-er zou t mel lukken de wielen er af en op te krijgen, maar die banden op de velgen. Hmm. Liever wat hulp. na wat zoeken (ja, met gps, sorry) de club gevonden en ik maakte aan stas (de leider?) met handen en voeten duidelijk dat ik graag mn banden wilde wisselen. T duurde even voordat er duidelijkheid was want waarom wil een mens nou toch in vredesnaam banden wisselen die nog niet helemaal op zijn. Maar toch.. ga maar even in de bar zitten, waar me door twee pubers n colaatje (of ik geen bier of wodka wilde om een uur smiddags) werd ingeschonken.

Na een uurtje of wat kwam er een iets oudere puber (18?) die me vroeg of ik echt die banden.. Ja, en ik volgde m naar buiten. Daar ging hij aan de slag, wielen eruit gehaald, ganesh op n standaard, en zij met wielen achterin auto naar de bandenwisselvrienden. Ondertussen was een jeugdig bikersclub lid wat wel goed engels sprak langsgekomen, en was er een leuk gesprek met dit gezellig jongmens ontsprote. Net 18, reed al 5 jaar motor, voornamelijk n chopper maar nu had ie toch een african twin. Kleine held. Zn moeder kinderarts en analist vertelde hij, die jongen was geboren voor n anti-autoritaire houding. Met leren handschoenen en motorclub-afgeknipte mouwen-spijkerjack. Ik schonk m mn banden, hij vertelde dat de monteur niet zo goed was in zijn opinie. We besloten samen dat aan een stel banden wisselen toch niet zoveel verknoeid kon worden, maar toen ik 's avonds nog eens goed alles nakeek, zag ik dat de wisselaar mn achterwiel er scheef had ingezet. Oenski. Zelf weer rechtgezet, en de ketting weer laten zwemmen in t vet.

De dagen van t gemakkelijke leven waren weer aangebroken: ik zette koers naar t eiland olkhon in Lake Baikal. Daar de rij naar de pont geskipt, russische ferry methoden bestudeerd (achteruit de pont weer af), en de eerste nacht in Nikita's guesthoude was prima, maar de guesthouse zo overvol (grote groepen touristen, russich en frans, het enige wat nog ontbrak waren israeli's maar dan was mn favoriete top drie aanwezig geweest) dat ik mn yurt bedje cancellede voor de volgende nacht en naar t noorden van t eiland ben gereden. Heerlijk onverhard, totdat ik in mn enthousiasme in een duingebied terecht kwam. Ik kan jullie vertellen, kweet niet hoe ze het in Paris-Dakar doen, maar dieper los zand rijden met de motor is niet mijn forte. Wel aan t strand een geniale plek gevonden, mn tent opgezet (zie foto's) en wel.. tgoede leven. Helaas was mn benzin aan t slinken, op t eiland op dat moment wat krap verkrijgbaar (geen zin om ganesh 80 te voeren), dus de volgende dag richting Ulan Ude vertrokken. Duurde even voordat ik t eiland af was, met nog 8 km op te teller ganesh weer vol kunnen gooien, en de rest was easy cruising. Tot 10 km voor ulan ude. 2 km wegwerkzaamheden, maar natgeregend los steen, wat nog gewalst moest worden. Ik was minder amused met deze wegoplossing, maar met een wat kleffe rug, staande op de stepjes en met niet helemaal ontspannen stuurgrip toch het einde van dat stuk gehaald. Pfff.

Ulan Ude een niet onplezierige stad, even een dag of wat rust, en daarna op naar Mongolie!

woensdag 5 augustus 2009

tot kras..

Zit ik hier in mn Yurt in Ulan Bataar, moet ik jullie nog vertellen over heel rusland. Awel, onweer en bakken uit de lucht hier, dus een mooie gelegenheid voor n lang lang blog..

Waar waren we. Ergens na suzdal meen ik, een boel uienkerkjes en op naar de oost. Naar Kazan, ja die plaats heet echt zo. Hoe vaak ik niet die dag in mezelf heb geroepen 'hierissiedandemandiealleskan.. '. Enfin, relaxed weer, een relaxte weg.. kortom, een heerijk ontspannen rijdag was het. Maar ja, gelukkig rijden en tevreden (is voor de spanning een gevaar, vrij naar h van veen). Het nadeel van de weg was dat hij tweebaans was. Geen probleem, natuurlijk ware het niet dat er ook veel vrachtverkeer naar de oost wilde. En dat het landschap wat heuvelachtiger werd. En er een doorgetrokken streep in t midden van de weg stond geschilderd.
Nou is de essentie van regels en wetten natuurlijk dat die ook maar ooit door iemand zijn verzonnen (muv de zwaartekracht). Dus zo'n streep.. ach. Ik tuf die vrachtwagens die met dertig naar boven reutelen vrolijk voorbij en denk 'dat had ik eerder moeten doen'. En doe het bij de volgende heuvel nog een keer. En nog een keer.
Totdat ik bij de vierde heuvel in de verte een zilvergrijs autootje aan de rechterkant van de weg ontwaar. Met n blauwe streep. En een man in een blauw uniform ernaast. Ik probeer nog even te doen alsof mn neus bloedt maar er valt geen ontkomen aan, ik word duidelijk naar de kant gedirigeerd. Ik laat ganesh uitlopen tot een meter of vijf achter de lada, en blijf rustig afwachten. Ik klap mn helm omhoog en knik eens vriendelijk tegen de eerste agent (andrej 1) die tegen me in het russisch begint. Ik lach vriendelijk en zeg in het engels ' sorry, i dont speak russian'. Dat had ie vast al in de gaten maar hij nodigt me met een gebaar uit in de auto plaats te nemen. Daar heb ik niet zo veel trek in, dus ik blijf nog even rustig glimlachend op ganesh zitten. Hij komt met een (naar ik vermoed) bon aanzwaaien, ik knik weer ns vriendelijk en doe nog even niets. Hij gebaart weer om in de auto te gaan zitten, waar z'n collega (andrej 2, met snor) zit. Ja maar, gebaar ik, dan valt mn motor om.
Zo'n stoere motor wil hij graag vast houden dus hij gebaart dat hij ganesh dan wel even voor me rechthoudt. Daar staat Andrej 1 met ganesh aan de hand vijf meter achter zn eigen lada in de brandende zon. En die goeie jongen baadde al in t zweet toen hij me aanhield.
Enfin, ik loop naar de auto en geef andrej2 mn motorpapieren. Hij nodigt me uit om in de passagiersstoel te komen zitten, en nadat ik eerst de achterbank gescand heb op cameramensen van de russki versie van weggemisbruikers, wring ik me in t voorstoeltje. Andrej2 is net zo'n vriendelijk exemplaar als zijn collega en de hele taaldans begint weer opnieuw. Da. Hij pakt zn boek en wijst me op t bord verboden in te halen in zn boek. Ik knik trouwhartig, ja dat had ik niet mogen doen, t spijt me. Hij tikt weer eens op t bord. Ik pak mn boekje russisch en wijs het woord 'pardon/sorry' aan. Hij leest en begint te bulderen van t lachen. Waarom dit nou zo grappig is weet ik ook niet, totdat ik me die avond me realiseer dat ik heb aangewezen 'pardon (mag ik even passeren)'.
Enfin, een lachende politieman kan vast geen kwaad dus ik knik m weer touwhartig toe. Hij mompelt iets over protocol protocol, en ik knik weer. Da. Ik gebaar' wat nu', maar geen reactie. Ik wijs op t woord 'wachten'? in mn boekje maar weer geen reactie. En blijf dus maar rustig even zitten. Andrej2 zucht eens diep bij zoveel onverwachte verkeersagentaanhoudproblematiek, wijst in t boek dat dit veel roebels kan gaan kosten, maar ik meen uit zn relaas op t maken dat hij die boete niet bepaalt maar iemand anders. Ik knik weer. Da. Hij zucht nog eens diep en joelt opeens door de auto 'straaaaaf straaaaafff'. De lada kreunt van ellende en als dat hetzelfde betekent als in t nederlands gaat t niet goed. Maar weer een nietbegrijpende edoch vriendelijke blik zijn kant op. Da.
Ondertussen staat Andrej1 nog buiten ganesh rechtop te houden (welnee, daar zit geen jiffy of n middenbok op ;) ). En het is best warm. Hij roept wat naar Andrej2, die neemt een besluit, geeft me mn papieren terug, en gebaart dat ik door mag en moet rijden. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, maar neem nog wel even de tijd de heren vriendelijk te bedanken voor t oponthouden, sta op t punt om ze te vragen voor een foto, maar heb niet t idee dat dat in goede aarde gaat vallen. Stap op ganesh, zwaai nog een keer en rijd door. De rest van de dag heb ik maar niet meer ingehaald waar het niet meer mocht. Straaaaaaafff.

Die avond arriveer ik in Kazan, de hoofdstad van Tartarstan. Een gemengd gebied met verrassend invloed vanuit het zuiden, dus het voor ons gezien midden oosten. Op mn gastnista kamer liggen dan ook een bijbel en een koran. Ook staat er een medemotor (1200GS) geparkeerd voor t hotel, maar ik heb de eigenaar niet persoonlijk kunnen vinden. Een briefje in zn gps houder en ik kreeg als antwoord van Fredy uit zwitserland datttie na 17500 km en 7 weken weer op weg was naar huis. Maar dat lees ik pas na t ontbijt en terwijl ik bij t ontbijt verwoedde scanpogingen naar wie-is-de-zwitser deed viel me iets anders op. Een man zat te ontbijten, zou dat m zijn?. Enfin eerst even eten. En net toen ik hem wilde gaan vragen dook er een russische dame die twee tafels verder had gezeten, op m af. Die hij in (moeizaam? ) russisch beantwoordde. De dame zei nog wat, en hij nog wat, en zo keuvelde het heen en weer . Maar opeens vertrokken ze samen. Pas toen viel bij mij de roebel en ik moest denken aan een zin uit boek van Bart: 'ja, die mevrouw was hier niet om postzegels te verkopen'.
Enfin, ik concentreerde me verder op ei en tv die in de hoek aanstond (een stoere politiefilm met achtervolging in lada's, kewl!) en ging later die ochtend op pad. Richting perm was t idee. Totdat ik de afslag fout nam. En toen dacht 'oh dan ga ik straks wel noord'. Ware het niet dat dat pas 160 km verder kon. Kortom, een lange lange omweg, wederom een politieaanhouding (dit keer ad random bij een controlepost, deze keer begon andrej3 tegen me te zeuren over mn papieren, ik had t al gehad met alles door dat eigenwijze foutrijden van me, dus tijd voor de nieuwe aanpak: ik begon te huilen, wees op mn ring en zei dat t al zon nare dag was omdat ik ruzie had met 'mi moosj' (russisch voor 'mijn man'). Deze presentatie van huiselijke ellende was teveel voor de man, want ook hier na de vraag of de moosj zn motor terug wilde, njet, ik mn papieren weer terug en door naar t oosten. Via een extra brug of wat, met onderweg veel hulpvaardige en met name vriendlijke russen, die na een aanvankelijk masker vaak super geinteresseerd blijken te zijn. Zo zonde dat ik geen russisch spreek. Bij aankomst in Izjevsk is het al bijna donker, kan weer geen gastinista vinden (ik kijk fout, zoek naar westerse borden, ik weet t niet. Maar ik besluit dat driemaal scheepsrecht is. Ik vraag verkeerspolitie die ergens gepost staat (andrej 4 & 5) om hulp, en die krijgen al snel door dat t verbaal niet lukken gaat met marjos en hen. Ze gebaren me echter hun te volgen en even later toer ik t stadje door achter deze lada aan om bij een echte soviet-ussr-gastinista te worden afgeleverd. Kijk. Ook hier mn beste vriend.

De volgende morgen is zondagmorgen, en het is aanvankelijk rustig op de weg. Heerlijk. Zelfs de vrachtwagenchauffeurs lijken uit te slapen. Helaas werkt er een ding niet mee: t weer. Het regent af en aan die dag en doorweekt kom ik in Perm aan. Ik rijd de eerste 500 meter na de stadsgrens tegen een bord 'garden inn' aan. Da's t eerste bord van hotel wat ik zie en begrijp in twee weken tijd, dus ik bedenk me geen seconde, knijp in mn remmen, en krijg de meest hartelijke ontvangst bij de receptie in heel Siberie. Dan pas zie ik dat t een Hilton is. Maar omdat het weekend is, komt de mevrouw met een bijzonder schappelijke aanbieding. En geniet ik die nacht van wat exra luxe. Heerlijk. Naast t hotel is een soort 'mall' en omdat de oplader van mn inmnzakcameraatje het had begeven is dat met koen mee terug naar nederland gegaan (probeer maar ns een oplader voor n powersjot g10 in st pete te krijgen, simpel, maar dat lukte ons dus niet). Tijd voor een nieuw indepocketding.

Toen ik in de mall de russische variant van de mediamarkt ontdekte (zelfde soort stellingen, kleuren, prijsaankondigingen etc, ik verwachtte elk moment een russische van gaal door de winkel te zien springen), hoefde ik alleen aan te wijzen wat ik wilde, afrekenen (plastic is fantastic), en kan ik nu weer wat makkelijker uit de lossepols onderweg hapsnap fotos schieten. De supermarkt in t gebouw had het grootste assortiment aan verschillende merken en soorten (?) mayonaise wat ik ooit gezien had. Minimaal 4 meter aan stellingruimte. Helaas was die camerabatterij nog niet geladen.

Van Perm (met pijn in mn ziel afscheid van dat hotel, en luxe , en vriendelijkheid, bij uitchecken drie kwartier staan kletsen) richting oost gegaan. Ik weet niet of jullie af en toe de kaart erbij pakken, maar dan weten jullie inmiddels (net als ik), dat rusland zo enorm groot is.. nauwelijks te bevatten. 11 tijdszones. Amerika heeft er 5 of 6.
Ik heb me dan ook een paar keer flink verslikt in de afstanden, twee hele lange dagen van 800-900 km en dit werd er zo een: ik arrriveerde in Yekaterinaburg om een uur of 5, en wel, yekaterinaburg leek me een stinkende lawaaiereige industriestad en ik had eigenlijk niet veel zin dat vooroordeel te gaan ontkrachten.
Ik kijk op mn kaart en gok dat ik Tyumen nog el voor het donker ga halen. 300 km verderop. Mn overmoed wordt gelijk afgestraft want eerst een enorme hoosbui, en toen een weg die niet helemaal opschoot. Maar wel weer n lieve vrouw bij de benzinepomp die me moederlijk nawuift. Enfin, zo tegen schemer rijd ik de stad binnen en ga op zoek naar n hotel. Nou is Tuymen een achtelijke stad, compleet tegenovergesteld aan de hartelijkheid van die morgen word ik die avond ontvangen: zonder reservering-registratie alleen plek in t duurste hotel van Tyumen "dat een speciale regeling met de overheid heeft". Het duurt een uur om te vinden. De mensen die ik vraag wuiven wat in een richting, maar nergens een bord of een naam. Uiterst gefrustreerd rijd ik uiteindelijk om half 12 de oprit op, waarna een beveiligingsandrej aan mn hoofd begint te moeilijken over mn motor. Ik maak m duidelijk dat dat zijn taak is, een veilige plek voor t transportmiddel van zijn hotelgasten te regelen, en wel.. binnen vijf minuten staat ganesh achter een stoer hek. Ik claim bij de receptioniste een late check out, die krijg ik tot 12 u middernacht de volgende dag, met als gevolg dat ik niet voor 4 uur t pand verlaat. Uitgebadderd en uitgeslapen.

Zo kom ik natuurlijk nooit in Baikal, en ik besluit zolang t licht is maar door te rijden. Nooit in t donker rijden, dus op t moment dat ik na negen uur's avonds 'motelli' ergens zie staan langs de kant van de weg, in de ankers. Met woordenboek, handen, voeten, veel da en glimlachen, en voor 500 roebels slaap ik die nacht in een soort kast. Een siberische bedstee laat maar zeggen. Maar de kast is spik en span, ganesh staat veilig, ze hebben eten voor me. Ik herkende het woord shaschlick bij degene die voor me aan de counter stond, dus dat heb ik toen ook maar besteld. Er stond tenslotte iemand buiten enorme spiezen te grillen. ik ben een tevreden camper.

Ook happy campers staan weleens vroeg op, zeker als de elektriciteit in de kast is uitgevallen en t dus wat warm in de ochtend is. Lees: benauwd. Weer een lange dag, ik kan om novosibirsk heen rijden en haast me naar Tomsk. Over die stad had ik gelezen dat t een wat vrijdenkender stad was in Siberie, met n bekende universiteit en meestal geeft dat wel wat jeu aan een stad.
Voordat ik daar arriveerde eerst mn gebruikelijke verkeerspolitie stop: (terecht weer, weer zo'n doorgetrokken streep, een ezel.. ). Ik vertelde ze dat ze gelijk hadden, maar dat ik op moest schieten omdat t zo donker werd, en ik voor donker in Tomsk wlde zijn. Deze andrej (7 volgens mij) was een vrolijkerd, maar wel een slimme, want hij wees op mn gps en zei dat ik zo kon vinden waar tomsk was. Ja, daar had ie gelijk in, maar of ik toch alsjeblieft door mocht rijden.. ahhh toeoeoe ? (jullie lezen, elke andrej vereist weer een andere aanpak, deze keer gaan we voor t directe nononsense verzoekmodel: mag ik doorrijden alstublieft?). Slechts 5 minuten zijn nodig om ook zijn gedachten op het juiste spoor te krijgen, en ik ben weer onderweg.

Tomsk is inderdaad anders lijkt me. De lanen met houten huizen, door bomen omrand, er wordt geflaneerd in t park s avonds, jonge families, oude liefdes, en de mensen die ik spreek lijken geintereseerd in wat ik nou toch kom doen. Niet de gebruikelijke reserve, wel de gebruikelijke hartelijkheid. Ik doe een dagje chill erbij, lounge wat in een echt loungecafe (hoera, espresso), update jullie wat op t net.. Kortom: het goede reizigers leven. De volgende morgen word ik door drie man bijgestaan in het smeren van mn ketting en vervolgens door twaalf man personeel (echt waar) van t hotel uitgezwaaid. De lieverds.

Van tomsk verder richting krasnoyrask. Ik begin ondertussen ook wat meer van t verkeer te snappen en heb ontdekt dat als je tegenliggers naar je knipperen, dat niet is uit irritatie van de afstelling van je koplamp, maar omdat er een paar honderd meter verderop andrejs in de bosjes liggen, staan, hangen met radarapparatuur. Heb de meest sneaky opstellingen gezien, echt op t inventieve af. Het lijkt een soort nationale sport: zij proberen te vangen, de rest proberen te ontwijken. Nou valt een snelheidsbon in Rusland wel mee heb ik gelezen, 20-30 km te hard kost je zo'n twee- tot driehonderd roebels, omgerekend vijf tot zeven euro. Maar ik ga het niet uitproberen, en ga bij die waarschuwingen de door mij ingeschatte maximum snelheid rijden. Heel vaak is (mij) het namelijk niet helemaal duidelijk wat die is, maar 40 binnen de 'bebouwde kom' en 80 daarbuiten helpt me heel siberie door. En op plekken waar kan harder: ik rijd een paar uur achter wat snelle, moderne suv's aan op een van die dagen, die hadden volgens mij een radarverklikker aan boord, zo mooi remden die op tijd overal.

Hoe verder je naar het oosten komt, hoe meer auto's je ziet met het stuur aan de rechterkant. Voor de goede orde: men rijdt rechts in Rusland. Die sturen aan de rechterkant komen door de import van tweedehands uit Japan. En het is helemaal niet onpraktisch. Je neemt gewoon vaak een passagier mee, dan geeft die aan wanneer je in kan halen. Soms heb je echter een wat aarzelende buurvrouw bij, dat betekent dat je twintig minuten onnodig achter een vrachtwagen hangt. Ik heb echter ook een paar keer van die anderssturenden achter een vrachtwagen uit zien schieten, ik ben blij dat drie breed net past op een russische weg. Ze lijken er op gemaakt.

Van Krasnoyrask naar Irkutsk, een laatste stuk siberie. Maar laatste loodjes telden ook in dit geval.